Geheimen

Een jaar geleden deed ik mee met de Sinterklaasavond van mijn debatclubje in Utrecht. Iedereen moest cadeautjes inleggen en via een groot en ondoorzichtelijk spel kwamen deze cadeautjes uiteindelijk bij iemand terecht. Ik had uiteraard een paar belachelijke cadeaus uitgezocht, zoals muntjes voor het lokale poppodium van Dordrecht, een doos met daarin een joint en stoepkrijt. De joint was erg populair (iedereen wil graag radicaal overkomen, zelfs als ze zelden joints roken). De muntjes voor het poppodium bracht alleen verwarring.
Na afloop wilden veel mensen weten wie verantwoordelijk was voor de wat opmerkelijkere cadeaus. Veel dingen werden snel achterhaald, maar ik besloot mijn betrokkenheid bij de cadeaus te ontkennen. Dat ging behoorlijk gemakkelijk. Ik werd door niemand verdacht en toen ze er na een tijdje nog niet achter waren wie het gegeven had, hebben ze het maar laten zitten. Zo bleef er nog een zweem van mysterie omheen hangen.
Ik hoopte dat er ooit een gepast moment zou komen om het aan de wereld bekend te maken. Dat moment kwam er natuurlijk niet. Ik heb het daarom afgelopen week maar verteld aan iemand van het debatclubje. De reactie was wat lafjes. Achteraf beschouwd had ik het beter geheim kunnen houden, toen was het nog spannend en exclusief. Nu is er weer een stukje van de wereld openbaar gemaakt.
Als ik terugkijk naar de afgelopen jaren, merk ik dat ik geen geheimen meer over houd. Ook al vertel ik niet zo maar alles wat ik weet, toch denk ik dat ik alles van enig belang over mezelf wel aan iemand heb verteld. Ik heb daardoor andere mensen in staat gesteld mij beter te begrijpen, maar ik heb het gevoel dat ik ook iets verloren heb. Als er geen dingen meer zijn die echt niemand mag weten, is er ook minder echt helemaal van mijzelf en mijzelf alleen. Een persoonlijke zone van informatie die nooit naar de buitenwereld gaat, bestaat niet meer. Ik ben niet alleen meer van mijzelf en dat is jammer.
Maar ook hierbij is er een keerzijde. Als je over belangrijke persoonlijke ervaringen (anders dan sinterklaascadeaus) moet zwijgen, levert dit een enorme druk voor jou persoonlijk op. Je voelt er onzeker door en kunt niemand als klankbord daarvoor gebruiken. Dat gevoel van ontheemding is helemaal niet fijn en dat is vooral de reden dat ik over zulke ervaringen nooit helemaal zwijg. Door mijn ervaringen te delen geef je aan de ene kant een deel van mijn individualiteit op, maar aan de andere kant zorgt het ervoor dat je jezelf als persoon meer erkend voelt, omdat aan de onzekerheid een einde komt.
Geheimen hebben iets moois. Geheimen moet je dus koesteren, maar echt koesteren kan ik ze niet meer. Ik wil ze delen met andere mensen, omdat ik gevoel heb dat ik mezelf daardoor ook beter begrijp. Daarmee verlies ik de innerlijke spanning die erbij hoort.
Maar misschien is het allemaal niet zo dramatisch. Geheimen zijn misschien geen absolute grootheid, maar een relatieve. Er zijn nog steeds ervaringen die ik niet met iedereen zal bespreken, bijvoorbeeld omdat ze beschamend zijn, ze te veel weggeven van mijn intenties of omdat het geheimen van vrienden van mij betreffen. Een deel van de spanning blijft zo bestaan en nog steeds kan ik blijven meedoen aan het sociale steekspel wat ervoor zorgt welk gedeelte van de waarheid iedereen te horen krijgt. En dat is toch een prachtig vooruitzicht.