Ik had vandaag een gedachte. De meeste mensen die ik ken zijn opgevoed door ouders die jong waren in de jaren 60/70. Die ouders luisterden vaak naar muziek van die tijd en zijn daar naar blijven luisteren. Soms is dat omdat dat de enige platen waren die ze hadden, maar meestal blijven mensen wel naar dezelfde muziek luisteren. Veel van mijn vrienden zijn dus opgegroeid met jaren 60 en jaren 70 rockachtige muziek. De meesten luisteren daarom zelf ook nog wel eens naar dat soort muziek en vrijwel allemaal kunnen ze die muziek wel waarderen. Er is echter ook heel veel nieuwe muziek gekomen. Onze generatie luistert naar de muziek van nu. Jaren 60 en jaren 70 muziek is jeugdsentiment voor ons.
Op een soortgelijke manier zal de oude jazzachtige muziek van de jaren 30 en 40 voor hen jeugdsentiment zijn. Hun standaardmuziek van onze ouders is echter rock. Voor onze grootouders zal jazz de standaard zijn en klassieke muziek het jeugdsentiment. Zal het naar de toekomst toe ook zo gaan? Electro, hip-hop en indie pop is voor de jongeren in 2040 jeugdsentiment, terwijl rockmuziek stokoud wordt ervaren (jazz hoort in het museum en klassiek is vergeten).
Nu zijn er ook mensen die aan dit schema ontsnappen. Sommige mensen uit onze generatie hebben zich een beetje afgekeerd van de muziek van nu en luisteren naar rockmuziek uit dezelfde periode als hun ouders. Je zou denken dat ze daarmee een beetje op hun ouders lijken, maar niets is minder waar. Ze lijken een beetje op van die ouders die van jazzmuziek houden en aan wie de hele rock & rollrevolutie voorbij is gegaan.
Het is maar een gedachte.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten