Borrelpraat

Ik was gisteren op een borrel van fiscaal rechtstudenten in Maastricht. Het was op zich reuzegezellig en ik ben ook tot vrij laat gebleven. Toch blijven die fiscalisten toch wel een ander volkje dan wat ik gewend ben. Eén kerel vertelde over iemand die zich gespecialiseerd had in pensioenen. "Dat heeft hij echt slim bekeken, want dat doen maar weinig mensen." Ik dacht altijd dat je gewoon werk deed wat je wel leuk vond. Je gaat toch niet specialiseren puur alleen uit arbeidsmarktperspectief (en dan zeker niet in zoiets saais als pensioenen). Ik doe dat in ieder geval niet, ik doe gewoon waar ik zin in heb (en daarbij geld verdienen is mooi meegenomen).
Sowieso vind ik de neiging op borrels maar over je studie te gaan praten niet echt bevorderlijk voor de gezelligheid. Andere onderwerpen dan maar. Ik schiet de standaardonderwerpen af (seks, drugs en rock 'n roll) en zoals gewoonlijk kiezen mijn gesprekspartners 'seks' uit als favoriete onderwerp. Dus we wisselen wat verhalen over en weer uit en de gezelligheid stijgt weer naar een acceptabel niveau. "Wat meisjes echt leuk vinden, is als je ze onverdeelde aandacht geeft." Nou, dat doe ik dus niet, niet zonder meer althans. Ik doe het alleen als ik iemand echt leuk vind en anders vind ik het toch een beetje onoprecht voelen. "Ja, dat is dus verkeerd." Ik weet het niet, hoor. Misschien krijg ik daar wel minder meisjes door, maar dat is verder ook wel goed. Ik ben best tevreden met mijn status als vrijgezel momenteel. Ik ga er vanuit dat ik nog wel weer een keer verliefd ga worden, maar als dat niet gebeurt vind ik het ook prima. Ik ben niet zo resultaatgericht in dat soort dingen.
Raar volkje, die fiscalisten. Of ben ik misschien zelf de afwijking? Is de rest van de wereld wel allemaal zo resultaat- en prestigegericht? Ik weet het niet, ik voel me in ieder geval niet echt als een buitenstaander, ook niet op mijn werk. Maar onze afdeling is dan ook gevuld met zonderlinge types met veel toewijding. En ik vind dat mooi. Mijn baas vind dat ook mooi. Hij schijnt echter wel laatst tegen een collega verzucht te hebben: "Eigenlijk is iedereen op onze afdeling wel op de een of de andere manier raar. Misschien is Leendert wel de enige die normaal is." De collega in kwestie vertelde mij laatst dit verhaal (wederom op een borrel) en voegde eraan toe: "Toen heb ik hem maar uit de droom geholpen en verteld dat jij ook niet normaal was."
Ik kon daar kostelijk om lachen. We zijn maar een stelletje vreemde kerels en dat is bedoeld als compliment. Anders zijn was nog nooit zo leuk. Ik had van de week voor het eerst een momentje dat ik het woord 'Cleo' dacht, terwijl ik eigenlijk 'PwC' bedoelde. Het geeft aan dat de gevoelswaarde van beide termen steeds meer naar elkaar toegroeit. Ik begin echt wel binding te krijgen en dan vooral met de mensen in mijn team. Het duurt bij mij altijd even, maar dan heb je ook wat.
Wat dan te doen aan mensen op borrels die op een heel andere (voornamelijk saaiere) manier in het leven staan? Ik viel gister op een gegeven moment terug in mijn aloude tactiek: volledige onzin uit gaan kramen en wel zien waar het schip strandt. Uiteraard ging het gesprek weer over mijn ietwat merkwaardige traject hoe ik in de fiscaliteit terecht ben gekomen, een verhaal wat ik inmiddels wel duizenden keren heb moeten vertellen. Op een gegeven moment vroeg zo'n kerel of het niet zwaar was om in 2 dagen zo'n hele studie te doen. "Nee," antwoordde ik, "laten we eerlijk zijn. Zo'n studie stelt toch helemaal niks voor." Ik denk dat ik een beetje op hun trots had getrapt, want ze wisten niet hoe snel ze het gesprek moesten beëindigen. Ach, ze overleven het wel.