Spraakzamer en opener

Sinds ik naar Rotterdam ben verhuisd, zie ik mijn goede vrienden een stuk minder dan voorheen. Daarnaast is het niet meer zo dat de mensen die ik ontmoet allemaal met elkaar in contact staan. Ik merk van mezelf dat de keren dat ik dan in een gezellige setting kom, ik een stuk meer de behoefte voel om mijzelf van alle kanten te laten zien, zowel als ik met oude vrienden ben als met potentiële nieuwe vrienden. Ik merk dat ik een stuk spraakzamer en stuk opener ben dan voorheen.
Zo'n verandering is niet meer dan logisch. Er is een stuk meer te vertellen, omdat gemeenschappelijke ervaring veelal ontbreekt. Er is minder tijd om het in te vertellen, ook omdat je mensen zelden lang en vaak ziet. Net al vroeger voel ik nog steeds de behoefte om af en toe bevestigd te worden en door de veranderde omstandigheden moet ik sneller de essentie op tafel leggen. Er is slechts weinig zelfreflectie nodig om zo te ervaren dat mijn persoonlijkheid verandert. (Terzijde: zulke observaties maken het voor mij altijd onbegrijpelijk dat er nog steeds mensen zijn, zoals mijn vader of mijn ex-vriendin, die geloven dat de persoonlijkheid van mensen onveranderlijk is.)
Toch schuilt hier een zeker risico in. In een vertrouwde omgeving waren mijn diepe emotionele uitingen spaarzamer en ze konden ook in de context geplaatst worden van wat ik eerder had gezegd. Zo was mijn verhaal minder oppervlakkig en zat er ook een zekere zelfcorrectie in het systeem. Als ik dingen zei die niet te rijmen vielen met eerdere uitingen, werd ik door vrienden gevraagd hoe dat precies zat. Zo werden de dingen die ik meemaakte en mijn ervaringen daarbij een samenhangend geheel en gingen ze nooit een leven op zich leiden. Nu is dat risico groter, zelfs als ik ervoor probeer te waken. Ik heb immers het volste vertrouwen in dat ik in staat ben mezelf voor de gek te houden, iedereen kan dat immers.
Er is ook nog een cultuurfilosofische vraag. Want de moderne grootstedelijke samenleving mondt automatisch uit in vluchtiger en spaarzamer contact tussen mensen. Ik ben dus niet de enige die hiermee te maken krijgt. Is het dan niet zo dat mensen spraakzamer zijn, zichzelf sneller tonen en graag snel erkend willen worden voor wie zij zijn. Door verminderde terugkoppelingsmechanismes is zo'n zelfbeeld in een losser verband met de werkelijkheid gaan staan en steeds meer een eigen werkelijkheid geworden. Dat stemt overeen met de veranderingen die om ons heen te zien zijn: in reality tv, op social networkingsites tonen mensen hun diepste zelf en willen daarvoor onmiddellijk erkend worden. Op straat, in de trein en in het uitgaansleven wordt iedereen wel eens geconfronteerd met grote ego's die graag gerespecteerd willen worden om wie zij zijn. Zo'n narcistische samenleving lijkt mij toch niet heel aantrekkelijk. Misschien moet ik dan ook een gezonde afstand bewaren ten opzichte van de processen die ik boven beschrijf. Ik moet mijzelf dus in de hand houden, maar dat mag natuurlijk een weinig verrassende conclusie zijn.