Ruzie maken is een onontbeerlijke gave in dit leven, een gave die ik helaas ondermaats beheers. Ik heb veelal de neiging het conflict uit de weg te gaan en daarvan krijg je scheve verhoudingen en smeulende conflicten. Omdat mensen nou eenmaal niet eensgezind zijn, spelen er altijd onderhuidse conflicten. Daar is prima mee te leven, alleen de grote conflicten dienen opgelost te worden.
Maar de enkele keer dat het dan tot ruzie komt, voelt het echter geweldig. Je voelt de adrenaline door je lijf lopen en hebt het gevoel dat er eindelijk echt iets aan de hand is. Eindelijk duidelijkheid, eindelijk staat er iets op het spel en eindelijk ergens om voor te gaan. Helaas duren dat soort momenten slechts kort. Ik zie daarna alweer mijn eigen kortzichtigheid en de nuance van het verhaal in en probeer alweer naar een oplossing te werken, hoe veel ik ook van de ruzie houd.
Wat is dat voor een vervelende neiging van mij om ruzies te willen beslechten. Keer op keer moet ik water bij de wijn doen, terwijl de zaak aanvankelijk zo helder leek. Ruzie voelt toch veel fijner dan de alledaagse gezapige bende. Per slot van rekening ontstaat je zelfbeeld pas door je radicaal tegen bepaalde dingen af te zetten.
En daar zit hem precies de ellende. Ik wil graag flexibel zijn, ook in wie ik ben en waar ik voor sta. Altijd open voor nieuwe suggesties. Helaas zal ik daardoor moeten leven met het rauwe en harde feit dat ik ruzie maken slechts sporadisch voor mij weggelegd is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten