Waarom ik uit Rotterdam vertrek

Ik woon nu zo'n 9 maanden in Rotterdam en er komt alweer een eind aan. Ik overwoog al enige tijd naar Utrecht te verhuizen en nu komt het er ook echt van. Ik heb een prachtig huis zo'n 10 a 15 minuten lopen vanaf Utrecht Centraal gevonden met gezellige huisgenoten en een mooi dakterras. Ik ga over zo'n 2 weken er al weer vertrekken.
Het betekent in totaal wel zo'n 3 uur extra reistijd per week. Die neem ik op de koop toe. Utrecht is het waard, het is immers een veel leukere stad dan Rotterdam. Rotterdam heeft enorme gebouwen en brede wegen, maar niet de mensen om het te vullen. Daarnaast lijken ze om kwesties van stijl helemaal niks te geven, wat verklaart dat het centrum van Rotterdam nog steeds foeilelijk is. Na 9 maanden heb ik een paar leuke plekken gevonden om heen te gaan, maar echt veel is het niet. In ieder geval veel minder dan je van zo'n grote stad zou verwachten. De stad is niet gemaakt voor vrijzinnige individuen, niet voor voetgangers en niet voor cultuurliefhebbers.
De stad is gemaakt voor auto's, rechttoe-rechtaan volkshuisvesting en al het andere wat snelle kille economische rationaliteit ten goede komt. Deze focus op de economische, zichtbare kant van de mens zorgt ervoor dat andere meer emotionele behoeftes worden verontachtzaamd. Stijl, esthetiek, trots, het gevoel wat je krijgt als je over straat loopt, erkenning van individualiteit, het lijkt in Rotterdam allemaal niet te tellen. Rotterdam wil enkel efficiëntie uitstralen, zonder enige mate van opsmuk, terwijl ik nog altijd blijf hopen dat in die opsmuk nu juist de werkelijke waarde en de werkelijke motivatie vandaan komt.
Dit alles betekent niet dat ik geen geestverwanten in Rotterdam heb gevonden, maar die hebben allemaal dezelfde reserve tegen de stad waarin ze wonen. Ik zal ze ook nog blijven opzoeken, maar dan rechtstreeks vanuit mijn werk, slechts als nederige bezoeker. Ergens diep van binnen voel ik mij toch hartstikke tevreden dat ik vanaf nu kan zeggen dat ik Utrechter ben en geen Rotterdammer.