Het moet nu zo'n drie jaar geleden zijn dat ik mijzelf terugzag in de volgende tekst:
I haven't ever really found a place that I call home
I never stick around quite long enough to make it
I apologize once again I'm not in love
But it's not as if I mind
that your heart ain't exactly breaking
It's just a thought, only a thought
But if my life is for rent and I don't learn to buy
Well I deserve nothing more than I get
Cos nothing I have is truly mine
De identificatie was leerzaam, maar tegelijkertijd ook pijnlijk, omdat het aangaf dat als ik alle mooie dingen van het leven wilde bereiken dat ik me dan toch eens aan zaken moest gaan hechten. Ik had de tekortkomingen van mijn leven vooral aan mezelf te wijten. En als ik naar mijn leven keek, zat daar wel een punt in.
We zijn nu drie jaar verder. Aan de ene kant heb ik me aan veel dingen gehecht. Ik heb een aantal goede vrienden, waarvoor ik door het vuur zou gaan. Ik houd van een stad als Groningen, wat ik er meegemaakt heb en wat het voor mij betekent. Ik houd van het moeilijk onder woorden te brengen gevoel van recalcitrantie en uitbundigheid, die ik tot standaard van het leven heb verheven.
Maar aan de andere kant zijn er genoeg tekortkomingen in mijn leven. Na wederom een mislukte relatie en een woonplaats die mij serieus doet overwegen om maar te verhuizen, is de kwestie van toen nog steeds relevant. En dat is ook niet zo vreemd. Je hecht je niet van de ene op de andere dag aan dingen. Je aan dingen binden is geen rationele keuze, het is iets wat je enkel kan voelen. Het enige wat je kan doen is je eraan overgeven en het proberen binnen te laten. En dat probeer ik elke dag.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten