Waarom ik uit Rotterdam vertrek

Ik woon nu zo'n 9 maanden in Rotterdam en er komt alweer een eind aan. Ik overwoog al enige tijd naar Utrecht te verhuizen en nu komt het er ook echt van. Ik heb een prachtig huis zo'n 10 a 15 minuten lopen vanaf Utrecht Centraal gevonden met gezellige huisgenoten en een mooi dakterras. Ik ga over zo'n 2 weken er al weer vertrekken.
Het betekent in totaal wel zo'n 3 uur extra reistijd per week. Die neem ik op de koop toe. Utrecht is het waard, het is immers een veel leukere stad dan Rotterdam. Rotterdam heeft enorme gebouwen en brede wegen, maar niet de mensen om het te vullen. Daarnaast lijken ze om kwesties van stijl helemaal niks te geven, wat verklaart dat het centrum van Rotterdam nog steeds foeilelijk is. Na 9 maanden heb ik een paar leuke plekken gevonden om heen te gaan, maar echt veel is het niet. In ieder geval veel minder dan je van zo'n grote stad zou verwachten. De stad is niet gemaakt voor vrijzinnige individuen, niet voor voetgangers en niet voor cultuurliefhebbers.
De stad is gemaakt voor auto's, rechttoe-rechtaan volkshuisvesting en al het andere wat snelle kille economische rationaliteit ten goede komt. Deze focus op de economische, zichtbare kant van de mens zorgt ervoor dat andere meer emotionele behoeftes worden verontachtzaamd. Stijl, esthetiek, trots, het gevoel wat je krijgt als je over straat loopt, erkenning van individualiteit, het lijkt in Rotterdam allemaal niet te tellen. Rotterdam wil enkel efficiëntie uitstralen, zonder enige mate van opsmuk, terwijl ik nog altijd blijf hopen dat in die opsmuk nu juist de werkelijke waarde en de werkelijke motivatie vandaan komt.
Dit alles betekent niet dat ik geen geestverwanten in Rotterdam heb gevonden, maar die hebben allemaal dezelfde reserve tegen de stad waarin ze wonen. Ik zal ze ook nog blijven opzoeken, maar dan rechtstreeks vanuit mijn werk, slechts als nederige bezoeker. Ergens diep van binnen voel ik mij toch hartstikke tevreden dat ik vanaf nu kan zeggen dat ik Utrechter ben en geen Rotterdammer.

Het verhaal van een meisje

Er was ooit eens een meisje dat ik heel leuk vond. We gingen een keer samen wat drinken en het was heel gezellig. Alles leek alsof vanzelf te gaan en ik had het gevoel dat alles de goede kant opging. Aan het einde van de avond hadden we bijna gezoend. Het feit dat dat niet doorging, vond ik niet heel erg. Ik vond het meisje in kwestie echt heel leuk en dus ging het mij om de lange termijn.
We hebben kort daarop nog wat naar elkaar ge-sms-t, maar daarna hield het van haar kant abrupt op. Hoe of waarom is me nog steeds onduidelijk. Ik kan het ook niet vragen, want officieel was er namelijk niks tussen ons gebeurd. De keren dat ik haar daarna zag, verliep het contact stroever. Ik had het gevoel dat er iets gebeurd was en dat ze me nu een beetje op afstand wilde houden. (Misschien was ze na de vorige keer tot inkeer gekomen en had ze besloten dat het toch niet zo'n goed idee was.)
In ieder geval ging niet alles vanzelf meer en moest ik er moeite voor gaan doen. Die moeite stak ik er natuurlijk met alle liefde in. Maar in de loop van het proces ging ik mij steeds meer presenteren als de dingen waarvan ik dacht dat zij die in een vriendje zocht. Op een gegeven moment kreeg ik dat ook wel door, maar ik kon er moeilijk mee ophouden, want ik had het gevoel dat mijn gewone 'ik' niet goed genoeg was, alsof ik boven mezelf moest uitstijgen. Toen wist ik eigenlijk direct dat het hem niet ging worden.
We hebben nog wel enig contact gehouden, maar het is daarna een zachte dood gestorven.

Veranderingen

Ik geloof zelf rotsvast in dat mensen veranderen en dat mensen tot op zekere hoogte ook kunnen sturen hoe ze veranderen. Als jij een bepaalde gewoonte of een karaktertrek in jezelf niet aanstaat, dan kun je door je bewust te zijn van wat je aan het doen bent, dit afleren en vanzelf nieuwe routines aanleren. (Karakter zie ik als niet veel meer dan een verzameling routines.) Afhankelijk van hoe diep deze eigenschappen van binnen zitten kost het veel of weinig moeite om dat voor elkaar te krijgen. Meestal zijn echter de moeilijk te veranderen eigenschappen ook het meest interessant om te veranderen. En ik moet bekennen dat ik daar nog wel eens gefrustreerd van word. Tel daarbij op dat ik vaak te veel dingen tegelijk wil leren (soms zelfs tegenstrijdige) en er niet altijd een duidelijk plan is in welke richting dat moet gebeuren. Ik heb helaas ook niet het geduld om alles uit te analyseren en geordende keuzes te maken in welke gebieden bijzondere aandacht verdienen. Dat alles zorgt ervoor dat ik vaak merk dat de dingen die ik me voorgenomen heb niet tot heel veel komen. Heel vreemd is dat dus allemaal niet, maar het vloeit ook voort uit het feit dat ik deze veranderingen vaak maar gewoon 'alledaags wil' en niet een heel diep van binnen gevoelde wens om ze te willen. Want als ik dingen écht graag wil veranderen, dan zal ik daar vol voor gaan en dan zal dat lukken. Zo was het in het verleden en zo is het vandaag nog steeds.
Als ik terugdenk aan de grootse veranderingen die ik heb doorgemaakt, dan waren dat heel andere omstandigheden. Omstandigheden waarin ik de reële dreiging voelde dat mijn leven zich zou ontwikkelen tot één saaie ingeslapen routine. Of omstandigheden waarin ik vreesde voor het langetermijnbestaan van Cleopatra (destijds heel belangrijk voor mij). Angst is blijkbaar een betere motivator dan ambitie. Ik heb immers ook wel ambitie, maar die keert zich meestal enkel naar buiten toe en zelden naar binnen toe. Positieve motivaties vertalen zich dus vaak in daden, negatieve motivaties vaak in zelfreflectie. Zo zou mijn gebrek aan karakterontwikkeling van de laatste tijd misschien samenhangen met dat ik nu geen reden heb om diep ontevreden met mezelf te zijn of de toekomstperspectieven van mij en mijn directe omgeving.
Maar goed, ik dwaal wat af en ik heb het gevoel dat ik allemaal weer veels te abstract zit te praten. Misschien kan ik het een andere keer concreet maken. Maar om het toch nog enigszins gezellig te houden, sluit ik af met een toepasselijke songtekst uit de jaren 20:

For there's a change in the weather
There's a change in the sea
So from now on there'll be a change in me
My walk will be diff'rent my talk and my name
Nothin' about me is goin' to be the same,
I'm goin' to change my way of livin' if that ain't enough,
Then I'll change the way that I strut my stuff,
'cause nobody wants you when you're old and gray
Ther'll be some change made.

Leven te huur, 3 jaar verder

Het moet nu zo'n drie jaar geleden zijn dat ik mijzelf terugzag in de volgende tekst:

I haven't ever really found a place that I call home
I never stick around quite long enough to make it
I apologize once again I'm not in love
But it's not as if I mind
that your heart ain't exactly breaking

It's just a thought, only a thought

But if my life is for rent and I don't learn to buy
Well I deserve nothing more than I get
Cos nothing I have is truly mine

De identificatie was leerzaam, maar tegelijkertijd ook pijnlijk, omdat het aangaf dat als ik alle mooie dingen van het leven wilde bereiken dat ik me dan toch eens aan zaken moest gaan hechten. Ik had de tekortkomingen van mijn leven vooral aan mezelf te wijten. En als ik naar mijn leven keek, zat daar wel een punt in.
We zijn nu drie jaar verder. Aan de ene kant heb ik me aan veel dingen gehecht. Ik heb een aantal goede vrienden, waarvoor ik door het vuur zou gaan. Ik houd van een stad als Groningen, wat ik er meegemaakt heb en wat het voor mij betekent. Ik houd van het moeilijk onder woorden te brengen gevoel van recalcitrantie en uitbundigheid, die ik tot standaard van het leven heb verheven.
Maar aan de andere kant zijn er genoeg tekortkomingen in mijn leven. Na wederom een mislukte relatie en een woonplaats die mij serieus doet overwegen om maar te verhuizen, is de kwestie van toen nog steeds relevant. En dat is ook niet zo vreemd. Je hecht je niet van de ene op de andere dag aan dingen. Je aan dingen binden is geen rationele keuze, het is iets wat je enkel kan voelen. Het enige wat je kan doen is je eraan overgeven en het proberen binnen te laten. En dat probeer ik elke dag.

Gokken op het huwelijk

Een collega van mij gaat trouwen. Het is niet de eerste, het schijnt bij de leeftijd te horen. Sommige collega's hadden daarom vorige week (toen ik op vakantie was) een pouletje opgezet wie de volgende zou worden. Uiteindelijk ontstonden twee lijstjes en op allebei stond ik vrij laag. Je kon op mij gokken voor 9 respectievelijk 10 keer je inzet.
Navraag leerde dat een aanzoek voldoende was. Of het aangenomen of afgewezen werd, zou totaal niet terzake doen. In dat geval denk ik dat mijn kansen structureel worden ondergewaardeerd. In een beetje baldadige bui vraag ik regelmatig mensen ten huwelijk. Niet zo maar willekeurig, maar alleen bij mensen waarvan ik vermoed dat ze er leuk op reageren (en een instemmend is niet per definitie leuk). Zo heb ik met oud en nieuw nog 4 x hetzelfde meisje ten huwelijk gevraagd. Ook sindsdien heb ik verschillende mensen ten huwelijk gevraagd.
Misschien zelfs vorige week nog en dat zou betekenen dat de poule al ten einde is. En zo niet, dan ben ik er in ieder geval wel dichtbij geweest. Ik had genoeg baldadige stemmingen vorige week. Maar misschien moet ik spaarzamer worden met mijn huwelijksaanzoeken. Ik weet nu dat er iets op het spel staat.