Ik was laatst in Groningen. Ik ging met wat mensen mee naar één of ander feestje in de Vera. Het was er uitgestorven, maar het maakte niet echt uit. De muziek was wel leuk, dus vermaakten wij ons wel. Maar bijzonder was het niet echt.
We kwamen nog twee mensen tegen, die ik niet echt kende, maar de rest van de mensen wel. Zij waren een stelletje en gedroegen zich erg verliefd. Het had ergens wel iets aandoenlijks, op de manier waarop stellen die op perrons elkaar omhelzen en elkaar niet lijken te willen laten gaan iets aandoenlijks hebben. Het was schattig.
Ze gedroegen zich alsof er echt iets heel bijzonders aan de hand was. Maar ondertussen waren ze wel op een matig bezocht feestje in een of andere rokerige kroeg in de zevende stad van een niet al te groot land. Op geen enkele manier kon ik me een zo groot gebrek aan perspectief voorstellen dat je die avond echt bijzonder vond. Zelfs de eigen verliefdheid is toch niets bijzonders, mensen worden constant verliefd en op geen enkele manier leek hun verliefdheid zich te onderscheiden.
Waarschijnlijk realiseerden ze zich dit allemaal niet. Maar goed ook, want hierdoor konden ze ongestoord genieten van het moment. Misschien zou ik ook wel willen zo onwetend in het leven te kunnen staan. Als je niet weet wat er nog meer allemaal in de wereld is, vind je je eigen ervaringen veel bijzonderder. Ik weet echter wel het een en ander, ik heb wat rondgereisd en ik weet wat er in deze wereld is. Ik kan ben te relativistisch geworden en kan geen plaats meer heel bijzonder beschouwen. Ik ben 'hard to thrill'. Het zou toch wel fijn zijn als ik weer echt jong en onbevangen kon zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten