De vlucht naar binnen

Toen ik nog in Groningen woonde, sprak ik veel van mijn vrienden meerdere keren per week, zij het terloops. Zelfs al zagen we elkaar niet, dan wist je altijd wel aardig waar de ander mee bezig was. Los daarvan spraken we vaak iets van eens in de twee weken persoonlijk af. Je kon fijn alles zeggen wat je bezig hield en het kostte relatief weinig moeite om jezelf begrijpelijk te maken.
Deze vrienden bestaan nu niet meer. Van mijn Groningse vrienden woon ik ver weg en ik spreek de meesten hooguit één keer per maand. Ik heb er nieuwe vrienden voor teruggekregen, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er ook weinig zijn die ik vaker dan één keer per maand spreek.
Daarnaast zijn ze veel minder één geheel. Ze kennen elkaar niet. Aan de ene kant geeft een soort rust (Groningen voelt soms wel erg incestueus), maar aan de andere kant betekent het dat je niet gemakkelijk kan uitleggen over wat er in je omgeving gebeurt. Omdat ze ook niet via andere mensen of gedeelde ervaringen dingen meekrijgen, hebben ze ook geen idee wat er met jou gebeurt. En jij hebt doorgaans ook geen flauw idee wat er met hen gebeurt.
Als je iets persoonlijks wilt vertellen, ontkom je er niet aan dat je veel tijd kwijt bent aan het schetsen van de context. Na veel moeite heb je misschien wel het gevoel dat je jezelf begrijpelijk hebt gemaakt, maar of iemand werkelijk begrijpt waarom het om draait, weet je niet. Daardoor kunnen ze je ook niet echt van advies voorzien en actief meedenken.
Ik heb daarom de laatste tijd het gevoel dat ik alleen maar vrienden heb die mij niet kennen en die geen idee hebben wat ik meemaak. En daar heb ik wel behoefte aan. Ik ben niet iemand die al de problemen in de wereld alleen oplost. Ik heb voortdurend een luisterend oor nodig en iemand die meedenkt. De laatste tijd kan ik dat bij mijn vrienden steeds minder vinden.
In mijn behoefte aan begrip merk ik dat ik steeds meer verlang naar iemand die wel volledig aandacht voor mij heeft en waar ik ook volledig aandacht voor kan hebben. Kort gezegd ben ik op zoek naar een relatie. Nu heb ik daar eigenlijk altijd al naar gestreefd, maar nu meer dan ooit. Echter, het lijkt wel dat iedere keer als ik iemand ook maar enigszins leuk begin te vinden het al uit elkaar valt, voordat ik ook maar iets geprobeerd heb.
Dat vergroot dan weer mijn frustratie en dan heb ik behoefte om met vrienden af te spreken. Dat geeft dan weinig bevrediging, omdat ik vooral veel tijd kwijt ben om context te schetsen. En zo is een neerwaartse spiraal geboren.
Is hieruit wel een uitweg? Ik denk het wel. Het zou zoiets moeten zijn als 'de vlucht naar binnen'. Als je jezelf niet meer begrijpelijk voor de buitenwereld kan maken, dan kun je altijd heil zoeken in het genieten van de eigen wereld.Je hoeft niet altijd in verbinding met de rest van de wereld te staan. Het is niet uit rancune of misantropie dat je eigen wereld opgebouwd wordt. Ik wil mensen best binnen laten, maar het is geen doel op zich. Misschien is mijn wereld wel te ingewikkeld om algemeen toegankelijk te zijn, Het zij zo.