Gelukkig zijn

De afgelopen werd ik overvallen door het gevoel dat mijn leven op een fundamentele wijze aan het veranderen was. Ik weet niet zo heel goed wat er veranderde, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat er iets belangrijks gebeurde. Ik had er geen controle over en dat was wel prima. Ik dacht er niet te veel over na en ik voelde mij gelukkig.
Misschien is dat wel typisch voor een toestand van geluk. Als je geen innerlijke strijd meer voelt, je zonder moeite meegaat in het leven dat je leidt en kunt genieten van de kleine dingen op je pad, voel je je gelukkig. In een boek wat ik net uitgelezen hebt, is één van de hoofdpersonen jarenlang getrouwd geweest met een vriendelijke man die ze eigenlijk niet kon uitstaan. En toch zegt ze uiteindelijk: 'Het is ongelofelijk hoe je voor zovelen jaren toch zo gelukkig kan zijn, temidden van zulk gekibbel, zulke verduivelde kleinigheden, zonder te weten of het liefde is of niet.' (Es increíble cómo se puede ser tan feliz durante tantos años, en medio de tantes peloteras, de tantas vainas, carajo, sin saber en realidad si eso es amor o no.)
Ik kan me dat heel goed voorstellen. Mijn meest gelukkige momenten zijn moment waarop ik vooral niet nadenk en mij gewoon overgeef aan de wereld. Sommige mensen kunnen dat hun hele leven doen en zijn hun hele leven gelukkig. Ik kan dat echter niet. Vroeg of laat ga ik toch weer nadenken en proberen een structuur in mijn leven te zien. Het is een ontzettend vervelende eigenschap, want ondanks dat je er misschien wat meer zelfinzicht door krijgt, gelukkiger word je er niet door.
In de loop van de vorige week kwam ik erachter dat ik gelukkig was en dat is meestal het begin van het einde. Ik word zelfgenoegzaam en stel mezelf - onbewust - onrealistische hoge verwachtingen. Omdat ik handel vanuit een gevoel van geluk, neem ik zonder meer aan dat alles wat ik meemaak net zo leuk zal zijn als mijn herinnering van andere recente gebeurtenissen. Dat kan niet lang goed gaan en inderdaad kreeg ik deze week te maken met een terugval.
Het is alsof alle mensen klimmen naar hoge pieken in het leven. Sommige mensen zijn terughoudend en kiezen er uit de angst om te vallen voor alleen daar te klimmen waar ze zeker weten waar het verantwoord is. Ik durf te klimmen naar plaatsen waar ik nog nooit geweest ben. En als dat dan gelukt is, klim ik door, net zo lang tot ik val. Want vallen doe je altijd: je komt altijd wel ergens waar een gebrek aan houvast is. En je enthousiasme van de recente ervaringen denk je dat het allemaal wel goed zal komen. Dus bereik ik hogere pieken, maar ook diepere dalen dan de mensen die alleen klimmen waar het verantwoord is. Vanuit dat perspectief kan ik mij ook daar wel weer gelukkig over voelen.