Weer vrijgezel

Wanneer je net aan een relatie begint, is het nog pril en onzeker. In dat stadium wil ik altijd niet dat andere mensen zich er te veel tegenaan bemoeien of constant gaan vragen wat de voortgang is. Ik houd het dus eerst angstvallig geheim. Langzaam maar zeker ontgroei je die fase en vertel ik steeds meer mensen eerlijk wat er aan de hand is.
Onlangs was ik dat punt gepasseerd. Ik had net besloten dat ik het niet echt geheim meer hoefde te houden, voor wie dan ook. En net toen zo'n beetje iedereen afwist van mijn vriendin, maakte ze het uit. Alsof door een vloek de relatie verbreekt zodra je er andere mensen over vertelt.
Zo moeilijk het is om te vertellen dat het aan is, zo gemakkelijk is het om te vertellen dat het uit is. Eén centraal bericht doet wonderen. Slecht nieuws reist nu eenmaal sneller dan goed nieuws. Goed nieuws is als een broos plantje dat mensen nog niet te veel aan de wereld durven bloot te stellen. Slecht nieuws is een kwaad dat al geschied is.
Als het kwaad dan al geschied is, is dit ook een moment van reflectie. Waar ben ik nou eigenlijk helemaal mee bezig? Had ik mij anders moeten gedragen? Heb ik er wel genoeg aandacht aan besteed?
Zulke vragen schieten door mijn hoofd. Maar één vraag komt eigenlijk nooit meer terug: de vraag of het ooit nog wel goed zal komen. Ik heb vertrouwen in de toekomst en maak me daar nooit meer druk over. De reden voor dat zelfvertrouwen ligt twee jaar geleden.
Twee jaar geleden was ik in Rome. Ik ontmoette daar een 35-jarige Nederlander. Hij was succesvol in zijn werk, had steeds weer relaties opgebouwd, die allemaal steeds weer instortten. Omdat hij geen huis of kinderen had, kon hij het zich veroorloven zijn goedbetaalde baan op te zeggen en er een half jaartje tussenuit te gaan. Daarna zou hij wel weer terugkeren en zien wat hij ging doen (waarschijnlijk hetzelfde werk - al dan niet bij de concurrent). Wij hadden het over van alles en nog wat en op een gegeven moment kwam het ter sprake dat ik het wel jammer vond dat het me nooit gelukt was een echt succesvolle relatie te beginnen. Hij dacht even na en zei toen: 'Ik weet het ook allemaal niet, maar wat is er erg aan dat het steeds mislukt? Begrijp me niet verkeerd, ik probeer er ook iedere keer iets van te maken voor de lange termijn. Maar soms heb ik het gevoel dat ik dat ook doe, omdat dat verwacht wordt. Wat is er eigenlijk mis met een aaneenschakeling van pogingen? Word je daar echt minder gelukkig van?'
Ik weet niet wat beter is. Maar sindsdien vind ik het naïef om aan te nemen dat een langdurige relatie wel beter zou zijn geweest.