Ben ik nu een beetje raar?

Een vriend van mij vertelde mij eens dat één van zijn slechtste eigenschappen in relaties zijn voortdurende onzekerheid is. Wanneer hij zijn geliefde 's ochtends ziet, wil hij de bevestiging dat hij nog steeds leuk gevonden wordt. Zelfs al gaan ze uit elkaar en zien ze elkaar de rest van de dag niet meer, dan wil hij 's avonds weer dezelfde bevestiging, bijvoorbeeld door middel van een sms.
Hij gaf onmiddellijk toe dat een dergelijke eigenschap eigenlijk vaker bij vrouwen voorkomt. Meestal zijn vrouwen degenen die in heterorelaties zich erover opwinden dat ze niet vaak genoeg verteld wordt dat ze nog leuk zijn. Mannen kunnen daar meestal langzaam zonder, al hebben ook zij af en toe bevestiging nodig.
Ik vond het gedrag van mijn vriend dus een curiositeit, een ietwat extreme vorm van onzekerheid in de liefde. Maar groot was dan ook mijn verbazing toen een goede vriendin van mij erkende dat ze exact hetzelfde had. Erger nog, ook haar vriendje had dezelfde eigenschap. Als slechts één kennis van mij deze eigenschap had, kon ik het nog afdoen als uitzonderlijk en een beetje raar. Maar als iedereen zo in elkaar zit, misschien ben ik dan zelf wel degene die een beetje raar is.
Wat het nog erger maakt, is dat dit allemaal gaat om goede vrienden van mij, ik zou zelfs durven zeggen mijn beste vrienden. Je zou toch verwachten dat je toch een beetje soortgelijke mensen om jezelf heen verzamelt. Blijkbaar is vooral in de groep van mensen die ik tof vind, het goede gewoonte om je partner voortdurend op de hoogte te stellen van het feit dat je hem/haar nog steeds leuk vindt.
Dat zou voor mij een groot probleem betekenen. Ik ben namelijk helemaal niet attent. Het is een eigenschap waar ik me heel erg van bewust ben en die ik graag anders zou zien, maar het is nou eenmaal zo. Ik kan proberen - zo goed en zo kwaad als het gaat - mij toch attent te gedragen en dat wil ik ook wel proberen. Maar dagelijks of zelfs meerdere keren op een dag via het mobiele netwerk aan mijn partner te laten weten dat ik haar nog steeds geweldig vind, dat gaat mij te ver. Zoveel attentie kan ik echt niet opbrengen.
Ben ik dan verdoemd? Gelukkig niet. Na lang nadenken herinnerde ik me een relatie in het verleden waarbij ik ook probeerde doelbewust wat attenter te zijn. Maar wanneer ik af en toe liet doorschemeren in mijn berichten dat ik haar nog steeds leuk vond of dat ik haar miste, verslechterde het contact juist. Het bleek dat zij dat juist beangstigend vond, omdat het leek alsof ik soortgelijke berichten van haar verwachtte. In deze veelzijdige wereld zal er dus ook wel genoeg markt zijn voor mijn soort mensen.