Het gebruik van pijnlijke stiltes

Laatst was ik weer voor mijn studie in Maastricht. Tegen het einde van de avond liep ik richting het hotel, dat voor mij geregeld was. Plotseling kreeg ik via sms door dat mijn kamergenoot nog in de stad aan het borrelen met een paar mensen was. Hij nodigde mij ook uit. Ik was er eigenlijk niet zo voor in de stemming, maar ik liet mijn spullen achter en begaf me naar de borrellocatie.
Ik trof daar drie collega's aan die in hetzelfde traject als ik zitten (waaronder een ex van mij), een andere Maastrichtse student en willekeurige kerel die ze op de straat hadden ontmoet. Die laatste kerel miste een tand, droeg gangsterkleding en probeerde de hele tijd de bink uit te hangen. Hij claimde Columbiaans te zijn, maar hij sprak geen Spaans. Eigenlijk was hij gewoon bloedirritant. Normaal zou ik zo iemand nog wel even kunnen uitstaan, maar ik was al in een niet al te beste stemming.
De rest van het gezelschap was hem inmiddels ook alweer een tijdje zat. Ik had absoluut geen zin om hem te rehabiliteren. Ik besloot daarom op elke vraag die hij stelde een antwoord te geven waar hij niks mee kon. Zo zei hij bijvoorbeeld: 'Volgens is hij wel een mooie baas. Ben jij een mooie baas?' Ik wachtte even en antwoordde toen op de meest emotieloze manier waarop ik kon 'nee...'
Al spoedig waren er genoeg ongemakkelijke stiltes, maar de kerel bleef de hint maar niet snappen en nieuwe pogingen wagen. Op een gegeven moment vroeg hij: 'Ben je misschien homo?' Na een kort moment van nadenken was het enige mogelijke juiste antwoord: 'Ja...' en vervolgens zo'n 10 seconden later 'heb je daar een probleem mee?'
Het hielp allemaal niet. De kerel bleef erin volharden ons lastig te vallen. De rest van het gezelschap ging hem toen maar expliciet vragen of hij niet weg wilde gaan, omdat het wel weer mooi was geweest. Uiteindelijk moest dat verzoek nog door het barpersoneel herhaald worden, voordat hij echt vertrok. Hij liep naar buiten en ging op hetzelfde bankje zitten waar mijn gespreksgenoten hem hadden aangetroffen.
Eindelijk rust. De eerste die wat zei was mijn ex-vriendin. Oprecht geïnteresseerd en met een lichte slag van emotie in haar stem vroeg ze: 'Je bent toch niet echt homo?'