Een sociale paria

Laatst ging ik bij een collega van me langs. Zijn vriendin was er ook en er zouden ook allemaal vriendinnen van haar komen. De tv ging aan en we keken achtereenvolgens RTL Boulevard en X Factor. Bij RTL Boulevard viel ik keihard door de mand, doordat ik maar bijzonder weinig bekende Nederlanders kende. Bij het ene na na het andere item moest ik bekennen dat ik geen idee had wie de persoon in kwestie was of de naam misschien wel vagelijk gehoord had, maar geen idee hoe zo iemand er eigenlijk uit zag (Trijntje Oosterhuis). De Nederlandse showbizzwereld boeit me eigenlijk helemaal niets en daarom weet ik er ook niets van af.
Nee, dan X Factor. Ik had al in geen jaren een Idols-achtige talentenjacht op tv gezien. Ik wist dat ze nog steeds bestonden, maar het interesseert mij eigenlijk niet. Ik vind het leuk om ernaar te kijken als cultureel verschijnsel van de jaren 00 of in de hoop dat één van de sterretjes die daar gemaakt wordt op termijn uitgroeit tot daadwerkelijk een goede artiest. Dat is goed mogelijk, maar op het moment dat ze de talentenjacht gewonnen hebben, zijn ze in ieder geval nog steeds niet interessant genoeg om naar te luisteren. Ik probeerde maar heel hard op te gaan in de sfeer en heb me zo alsnog aardig vermaakt.
Daarna moest er een film op, 'The Hangover'. De film schijnt hilarisch te zijn. Al na een paar minuten kwamen de andere kijkers niet meer bij van het lachen. En ik maar denken 'ik vind het eigenlijk helemaal niet zo grappig'. Ik stoorde me ook bijzonder aan het verhaal. Want ondanks dat het verhaal gaat over een uit de hand gelopen vrijgezellenfeest in Las Vegas, hoef je er geen moment over te twijfelen dat alles goed zal komen. Ze komen er zelfs beter uit dan ze begonnen waren. Een authentieke Hollywood-feel good movie dus.
Maar goed, ik besloot wederom proberen op te gaan in de groep en kon uiteindelijk de film wel een beetje waarderen. Terwijl ik naar huis ging, dacht ik: 'hoe kan dat toch? Ik heb nauwelijks binding met vrijwel alles wat men interessant schijnt te vinden. Het lukt me niet om een brug te slaan naar hun belevingswereld. Ik ben eigenlijk een soort sociale paria. De samenleving voelt niet alsof ik er onderdeel van ben.'
Het zijn kwesties waar ik nog steeds niet uit ben. Maar ik denk dat het een verkeerde voorstelling van zaken is. Diep van binnen heb ik nog steeds het naïeve geloof dat ik iedereen zou moeten kunnen begrijpen en dat wat ik belangrijk vind ook door iedereen te begrijpen zou moeten zijn. Ik weet niet of dat een misvatting is, maar het is in ieder geval geen goede leidraad van het handelen. Soms moet je gewoon afstand kunnen nemen en concluderen dat niet alle onderdelen van de mainstreamcultuur voor jou weggelegd zijn. Dat geeft niet, ik bouw om mij heen wel mijn eigen netwerk van mensen met soortgelijke interesses en levensvisies. Ik wil een eigen subcultuur, heerlijk lijkt mij dat. Dan ben ik maar niet mainstream.