Over Wie is de mol en wie ik ben

Er zijn bepaalde dingen waar ik bijzonder veel waarde aan hecht. Dat is niet Wie is de mol, omdat ik heel goed weet dat dat ook maar een spelletje is. Maar ik hecht wel veel waarde aan de spanning, de paranoia en de contra-intuïtieve denkwijze die bij een spel als Wie is mol hoort. Ik vind dat soort dingen gewoon mooi en ergens geloof ik dat iedereen daar de waarde van zou moeten kunnen inzien als ze ermee in aanraking komen.
De laatste tijd ben ik steeds vaker in omgevingen waar mensen weinig van mijn belevingswereld delen. Het is in zulke omstandigheden moeilijk een band op te bouwen. Ik probeer daarom mezelf te presenteren en te laten zien waar ik in geloof. Ik hoop dan dat zij daar de waarde van inzien en dat ze vervolgens ook iets van zichzelf laten zien.
Zo heb ik dus ook Wie is de mol voor collega’s opgezet. Mijn vertrouwde medeorganisatie kon het desbetreffende weekend niet. Ik moest daarom het leeuwendeel alleen doen. Hier en daar heb ik nog wat steun gevonden van mensen die wilden meehelpen (waarvoor heel veel dank), maar het was een hels karwei om al die mensen te vinden. Ik heb gevochten, gestreden, gezwoegd om er iets moois van te maken.
Ik vroeg er weinig voor terug. Ik zocht alleen de wil om mee te doen, het hele weekend beschikbaar te zijn, een opgaveformulier in te vullen en als ze eruit vlogen: tot de ontknoping geheim te houden wie ze verdacht hadden. Dat was voor veel mensen blijkbaar moeilijk: op alle punten is tekortgeschoten. Mijn taak als organisatie werd daar zo onmogelijk door gemaakt dat ik vorige week meerdere malen op het punt heb gestaan om het hele weekend af te lasten.
Nu is het weekend geweest en de kandidaten vonden het allemaal heel leuk. Maar ik heb niet het gevoel dat ik iets heb bereikt. Ik denk niet dat ik beter begrepen word of dat mensen zich op lange termijn ook maar iets van het weekend zal bijblijven. En omdat ik door het matige enthousiasme van mijn omgeving al niet zo heel erg gemotiveerd was, is het niet zo mooi geworden als ik graag gewild had en zeker van een minder niveau dan voorgaande edities. Mijn poging om de wereld om mij heen meer in overeenstemming te brengen van wat ik mooi vind, heeft niet het effect gehad waar ik op hoopte.
Dat gevoel heb ik de laatste tijd vaker. Ik voel me soms als een roepende in de woestijn. Af en toe is er een lichtpuntje, een klein stukje zielverwantschap. Zo waardeer ikde inzet van sommige kandidaten, om maar specifiek wat mensen te bedanken bijvoorbeeld Nick en Richard. Ik waardeer ook de enthousiaste hulp van bijvoorbeeld Joost en Robert. Maar al met al voelen zij als slechts lichtpuntjes in een zee van duisternis.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik een soort idealist ben: ik probeer de wereld te veranderen naar wat ik denk dat beter en mooier is. Maar de wereld laat zich niet zo gemakkelijk veranderen. Ik merk dat niet alleen hier, maar ook in mijn pogingen om een thuisgevoel in Rotterdam te ontwikkelen en zeker ook in mijn vorige relatie. Ik loop de laatste tijd vaak tegen mijn eigen beperkingen op, zeker als het gaat om de grootse plannen. Steevast heb ik het gevoel dat ik alles van enig belang helemaal alleen moet doen. Dan kun je denken dat ik te veeleisend ben, maar ik weiger me neer te leggen bij de wereld zoals die nou eenmaal is.
Wat is dan het antwoord? Ik wou dat ik het wist. Uiteindelijk kan ik toch niet veel anders dan handelen naar wie ik ben en waar ik in geloof. Ik wil geen water bij de wijn doen als het om dingen gaat waar ik fundamenteel in geloof. Ik wil daarvoor strijden en voor het overige kan alleen maar durven hopen dat het allemaal goed komt. En linksom of rechtsom komt het uiteindelijk ook allemaal wel goed. Als ik met wat meer afstand terugkijk, durf ik dat ik te hopen dat ik wel enig verschil maak, al is het maar een beetje. Het zou alleen fijn zijn als de wereld iets meer meewerkte.