Op de radio

Als ik terugkijk op mijn liefdesverleden, zie ik een veelvoud aan mislukte pogingen en slechts een enkele succes story. En zelfs de succes stories waren geen doorslaande successen, want anders was ik per slot van rekening niet single meer. De enige verhalen waar ik geen wrang gevoel aan over heb gehouden zijn verhalen die mij volkomen apathisch laten en dat zijn verhalen waar ik nog minder binding mee heb dan al die 'doffe ellende' van de andere geschiedenissen.
Ik ben blij dat ik ze heb meegemaakt. Ik had er niet aan moeten denken dat ik al die ervaringen had moeten missen, dan was ik nu ongetwijfeld veel naïever geweest en het had bovendien niet erg getuigd van daadkracht. Sommige van de teleurstellingen van het verleden kan ik mijzelf aanrekenen, maar minstens net zo vaak was het mij ook wel heel erg moeilijk gemaakt door de omstandigheden. Het enige wat je kunt doen, is blijven proberen en hopen dat de omstandigheden ooit zo zullen zijn dat alles goed valt. Maar het blijft lang een kwestie van wensen, hopen, denken, plannen en dromen en dan komt er een moment dat je haar moet vasthouden, zoenen en laten zien dat je om haar geeft.
Ik weet dat het geen enkele zin heeft hier cynisch onder te worden. Het vereist een sterke man, maar ik moet vertrouwen hebben. Het mag misschien ordinair zijn dat ik steun put uit popmuziek, maar als het werkt, is het waar. Zo hoor ik op de radio:
This is how it works
You peer inside yourself
You take the things you like
And try to love the things you took
And then you take the love you made
And stick it into some
Someone else's heart
Pumping someone else's blood
Walking arm in arm
You're hoping it don't get hard
But even if it does
You just do it all again