Bruine rum

Op een goede dinsdagavond, het zal nu een jaar of twee geleden zijn, haastte ik mij naar de supermarkt om nog wat boodschappen te doen. Ik moest naar mijn stamavond van Cleo, maar ik was aan de late kant. Terwijl ik de supermarkt in loop, kom ik iemand tegen die ik van heel lang geleden ken, nog van mijn middelbare school. En ook al zijn veel van de mensen van mijn middelbare school al in vergetelheid bij mij geraakt, hem kon ik nog wel herinneren. Hij werkte bij de slijter die recht naast de supermarkt zit. Ik zou graag blijven staan praten, maar ik zeg dat ik haast heb. Hij zegt: 'Is goed, joh, kom anders straks even langs om bij mij iets van sterke drank te halen.' Ik haast me door de supermarkt heen en in het vooruitzicht van een vriendenkortinkje stap ik bij de slijter binnen en pak de eerste de beste fles. Het wordt een fles bruine rum.
Ik reken af, maar krijg geen korting. Ietwat teleurgesteld verlaat ik de slijter weer. Hij had eigenlijk ook geen enkele toezegging van korting gedaan, het was meer dat de suggestie die ik in zijn stem dacht te horen. Ik haal mij schouders op. Ik heb een gokje gewaagd en niet gewonnen, maar de schade is beperkt.
Ik haast mij naar stam en doneer de fles bruine rum aan de groep als goedmakertje voor het feit dat ik te laat ben. Ondanks dat het een reuzegezellige avond was, gaat er slechts een klein beetje uit de fles. Aan het einde van de avond is iedereen de fles vergeten en de fles blijft achter op de kamer van mijn goede vriend Stefan, alwaar deze fles een half jaar zou blijven.
Een half jaar later is mijn grote afscheidsfeest uit Groningen. Stefan en zijn vriendin geven mij als kado 'something old, something new, something borrowed and something blue'. De fles gaat door voor 'something borrowed'. Ik ben volledig verrukt door deze prachtige set. In de feestvreugde zet ik ze bij de andere kado's en vergeet ze voor de avond. Ze komen in een groot pakket terecht dat de volgende dag mee naar mijn ouders gaat en na afloop van mijn wereldreis meeverhuis naar Rotterdam.
En iedere keer dat ik de fles tegenkwam, komt er een kleine glimlach op mijn gezicht, die voortkomt uit het besef welke geschiedenis er achter de fles zit. En toch gebruik ik de fles, het is zonde om hem te laten staan. Geschiedenis moet wel leven. Bij de paar feestjes die ik in Rotterdam gaf, stond hij steevast tussen de rest van de drank. Hij wordt ook aangetast en langzaam slinkt de hoeveelheid drank die erin zit. Afgezien van de feestjes leidt de fles een rustig bestaan. Het is het kenmerk van sterke drank dat je dat niet op een gewone avond gaat drinken. Tussen de feestjes door staan de flessen keurig bij elkaar in afwachting tot de volgende gelegenheid.
Voor de bruine rum heb ik echter één keer een uitzondering gemaakt. Als je couscous maakt, moet de couscous wellen in kokend water. Je kunt er dan ook rozijn bij gooien, omdat die er goed bij smaken en ook goed kunnen wellen. En, zo bedacht ik ooit eens, rum schijnt goed te combineren met rozijnen. Dus zodoende heb ik couscous en rozijnen een keer laten wellen in kokend water en bruine rum. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, smaakte het resultaat echt best aardig.
Maar bij elke gelegenheid gingen er hooguit één of twee dosissen uit de fles bruine rum. De fles is meeverhuisd naar Utrecht en tijdens mijn housewarming was hij weer van de partij. Nu staat hij weer op de plank bij de overige sterke drank. Ik zag hem net staan. Er zit nog een heel klein beetje in, meer dan een bodempje is het eigenlijk niet. Het is een lange reis geweest, maar nu is de rum bijna op. Het is wachten op de eerste gelegenheid en dan is het klaar.
En wat er dan met de lege fles gebeurt? Die gaat gewoon in de glasbak. Geschiedenis kan alleen leven als het ook een beetje kan sterven. Ik zal er geen traan om laten. Er komen vanzelf wel nieuwe symbolen. Ik ben benieuwd wat ze zullen zijn.