Over Wie is de mol en wie ik ben

Er zijn bepaalde dingen waar ik bijzonder veel waarde aan hecht. Dat is niet Wie is de mol, omdat ik heel goed weet dat dat ook maar een spelletje is. Maar ik hecht wel veel waarde aan de spanning, de paranoia en de contra-intuïtieve denkwijze die bij een spel als Wie is mol hoort. Ik vind dat soort dingen gewoon mooi en ergens geloof ik dat iedereen daar de waarde van zou moeten kunnen inzien als ze ermee in aanraking komen.
De laatste tijd ben ik steeds vaker in omgevingen waar mensen weinig van mijn belevingswereld delen. Het is in zulke omstandigheden moeilijk een band op te bouwen. Ik probeer daarom mezelf te presenteren en te laten zien waar ik in geloof. Ik hoop dan dat zij daar de waarde van inzien en dat ze vervolgens ook iets van zichzelf laten zien.
Zo heb ik dus ook Wie is de mol voor collega’s opgezet. Mijn vertrouwde medeorganisatie kon het desbetreffende weekend niet. Ik moest daarom het leeuwendeel alleen doen. Hier en daar heb ik nog wat steun gevonden van mensen die wilden meehelpen (waarvoor heel veel dank), maar het was een hels karwei om al die mensen te vinden. Ik heb gevochten, gestreden, gezwoegd om er iets moois van te maken.
Ik vroeg er weinig voor terug. Ik zocht alleen de wil om mee te doen, het hele weekend beschikbaar te zijn, een opgaveformulier in te vullen en als ze eruit vlogen: tot de ontknoping geheim te houden wie ze verdacht hadden. Dat was voor veel mensen blijkbaar moeilijk: op alle punten is tekortgeschoten. Mijn taak als organisatie werd daar zo onmogelijk door gemaakt dat ik vorige week meerdere malen op het punt heb gestaan om het hele weekend af te lasten.
Nu is het weekend geweest en de kandidaten vonden het allemaal heel leuk. Maar ik heb niet het gevoel dat ik iets heb bereikt. Ik denk niet dat ik beter begrepen word of dat mensen zich op lange termijn ook maar iets van het weekend zal bijblijven. En omdat ik door het matige enthousiasme van mijn omgeving al niet zo heel erg gemotiveerd was, is het niet zo mooi geworden als ik graag gewild had en zeker van een minder niveau dan voorgaande edities. Mijn poging om de wereld om mij heen meer in overeenstemming te brengen van wat ik mooi vind, heeft niet het effect gehad waar ik op hoopte.
Dat gevoel heb ik de laatste tijd vaker. Ik voel me soms als een roepende in de woestijn. Af en toe is er een lichtpuntje, een klein stukje zielverwantschap. Zo waardeer ikde inzet van sommige kandidaten, om maar specifiek wat mensen te bedanken bijvoorbeeld Nick en Richard. Ik waardeer ook de enthousiaste hulp van bijvoorbeeld Joost en Robert. Maar al met al voelen zij als slechts lichtpuntjes in een zee van duisternis.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik een soort idealist ben: ik probeer de wereld te veranderen naar wat ik denk dat beter en mooier is. Maar de wereld laat zich niet zo gemakkelijk veranderen. Ik merk dat niet alleen hier, maar ook in mijn pogingen om een thuisgevoel in Rotterdam te ontwikkelen en zeker ook in mijn vorige relatie. Ik loop de laatste tijd vaak tegen mijn eigen beperkingen op, zeker als het gaat om de grootse plannen. Steevast heb ik het gevoel dat ik alles van enig belang helemaal alleen moet doen. Dan kun je denken dat ik te veeleisend ben, maar ik weiger me neer te leggen bij de wereld zoals die nou eenmaal is.
Wat is dan het antwoord? Ik wou dat ik het wist. Uiteindelijk kan ik toch niet veel anders dan handelen naar wie ik ben en waar ik in geloof. Ik wil geen water bij de wijn doen als het om dingen gaat waar ik fundamenteel in geloof. Ik wil daarvoor strijden en voor het overige kan alleen maar durven hopen dat het allemaal goed komt. En linksom of rechtsom komt het uiteindelijk ook allemaal wel goed. Als ik met wat meer afstand terugkijk, durf ik dat ik te hopen dat ik wel enig verschil maak, al is het maar een beetje. Het zou alleen fijn zijn als de wereld iets meer meewerkte.

Film en een goede fles wijn bij kaarslicht

Ik woon al een paar maanden in Utrecht en gisteren was het eindelijk tijd voor mijn house warming. Uiteraard was er weer een fikse opkomst en valt alles wat is voorgevallen weer met geen pen te beschrijven. Er waren cocktails, geheime programmapunten en natuurlijk kado'tjes.
Zo kreeg ik van mijn goede vrienden Meilof, Arend, Marchien en Stefan een prachtkado (Stefan was niet fysiek aanwezig, want hij zit in Zweden, maar het was toch ook zijn kado). Het was een pakket met kaarsjes, een schaal om de kaarsjes op te zetten, 2 gegraveerde wijnglazen, de film 'The English Patient' en een goede fles rode wijn. Het achterliggende idee was dat ik deze voorwerpen nodig zou hebben als ik een keer een ontzettend leuk meisje over de vloer zou krijgen.
Het is al tijden het stellige voornemen van in ieder geval Marchien en Stefan om mij aan de vriendin te krijgen. Ik ben het zelf overigens vurig met dit voornemen eens, maar alleen de wil om een vriendin te krijgen is niet voldoende. Daarom hadden zij een tijd geleden bedacht dat we 'Pride & Prejudice' moesten gaan kijken, zodat ik een betere feeling zou krijgen voor wat vrouwen bezighield. Of het echt werkte, weet ik niet, maar een week nadat we de eerste helft van de miniserie hadden gezien, sprak ik voor het eerst af met wat uiteindelijk mijn vriendin is geworden.
Het duurde een half jaar voordat wij in staat waren de tweede helft af te kijken en de relatie was inmiddels al stuk. Ook dit keer had ik binnen een week succes, zij het minder langdurig. De tweede dosis heeft altijd een minder sterke werking.
Vanuit deze achtergrond kreeg ik al grootse verwachtingen bij het kado. Ja, ik moest binnenkort maar weer eens een heel leuk nieuw meisje ontmoeten en daar iets mee zien te krijgen. Zulke zaken heb je natuurlijk niet volledig in de hand, maar ik kan wel hopen.
Ik nam mij voor om de fles wijn, de glazen, de kaarsjes, de film en de schaal te bewaren voor een speciale aangelegenheid. Immers: alleen de eerste keer heeft het pakket werking, daarna gaat zij verloren, omdat er niets bijzonders meer aan is. Ik zou er dus goed aan doen het kado voor het juiste moment te bewaren.
Maar toen ik vanochtend mijn beide kamers opruimde, zag ik dat één van de wijnglazen gesneuveld was, doordat ik er achteloos een anders kado bovenop had gegooid. De werking waar ik me dus zo op had verheugd, zou dus niet meer ten volle uit kunnen komen. Het heeft iets symbolisch. Mijn kansen op succes in de liefde gaan ten onder doordat ik niet doe wat ik mij heb voorgenomen en doordat ik niet kan koesteren wat écht waardevol is. Ik ga ten onder aan mijn eigen roekeloosheid.
En toch: nadat de scherven zijn opgeruimd, kijk ik naar wat er overblijf. Eén gegraveerd wijnglas, een goede film, een goede fles wijn en een stel mooie kaarsjes. Daar komen we ongetwijfeld een heel eind mee.

Zelfspot met porno

Een tijdje geleden had ik een vriend over de vloer die was blijven slapen. Op een gegeven moment wilde hij iets op de computer opzoeken en dus bewoog hij zich naar mijn computer. Ik wist niet wat hij ging doen en dus werd ik uit een soort eigenaarsinstinct onrustig. (Als andere mensen aan je spullen gaan zitten, kunnen zomaar per ongeluk instellingen veranderen en dat is natuurlijk niet de bedoeling.) Dus ik stelde de vraag: 'Wat ga je doen? Ga je kijken waar ik al mijn porno bewaar?' De opmerking was misschien ietwat gewaagd, maar gelukkig viel hij goed.
Achteraf dacht ik wel: Waarom doe ik dit? Ik impliceer dat er allerlei porno op mijn computer staat, terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is. (Ik ben een heel nette jongen en ik vind porno oprecht maar matig interessant. Als consument dan, als verschijnsel vind ik het fascinerend.) Ik haal mijzelf dus door het slijk en schep allerlei beelden van mij die helemaal niet waar zijn. Ik vraag me dan wel af waarom ik eigenlijk nog verwacht dat mensen een genuanceerd beeld over mij zouden ontwikkelen, als ik zelf regelmatig onwaarheden de wereld in help.
Ik doe dit regelmatig en het past ook precies in de frivole manier van omgaan met elkaar die ik in Groningen heb leren kennen. Maar ik kom steeds vaker in kringen waar zelfspot minder wijd verbreid is en de hele notie dat je negatieve onwaarheden over jezelf zal zeggen is daar moeilijk over te brengen. Het risico op vertekening is daar natuurlijk vele malen groter. Ik moet dus eigenlijk op mijn tellen passen en mezelf onder controle houden.
Dat is lastig te verenigen met dat ik graag wil dat er iets gebeurt, hoe uitzonderlijker hoe beter. Aan het begin van een avond, wanneer ik me net een tikkeltje verveel, zeg ik ook vaak 'ik wil dat er nu iets uitzonderlijks gebeurt'. Wat dat precies is, maakt niet veel uit, als het verwachtingspatroon maar doorbroken wordt en de saaiheid wordt verdreven.
Als je jezelf moet bezig gaan houden met je eigen imago, terwijl je aan het uitgaan bent, kunnen beide projecten elkaar bijten. Je leert mensen net kennen, dus je wilt niet te negatieve beelden over jezelf scheppen. Aan de andere kant is de behoefte voor uitzonderlijke gebeurtenissen nooit groter dan tijdens het uitgaan en dat maakt het waarschijnlijker dat ik baldadig de situatie onder druk zet met ongecontroleerde willekeurige opmerkingen. Veel vrienden van mij kunnen prima nieuwe mensen tijdens het uitgaan ontmoeten, terwijl ik denk dat het voor mij een beetje lastiger ligt. Ik zeg eigenlijk altijd wel snel iets waar mensen zich potentieel door beledigd zouden kunnen voelen. Maar als ik zo veelvuldig met mezelf spot, moeten ze ook maar doorhebben dat aan deze potentiële beledigingen niet te zwaar moeten tillen.

Op de radio

Als ik terugkijk op mijn liefdesverleden, zie ik een veelvoud aan mislukte pogingen en slechts een enkele succes story. En zelfs de succes stories waren geen doorslaande successen, want anders was ik per slot van rekening niet single meer. De enige verhalen waar ik geen wrang gevoel aan over heb gehouden zijn verhalen die mij volkomen apathisch laten en dat zijn verhalen waar ik nog minder binding mee heb dan al die 'doffe ellende' van de andere geschiedenissen.
Ik ben blij dat ik ze heb meegemaakt. Ik had er niet aan moeten denken dat ik al die ervaringen had moeten missen, dan was ik nu ongetwijfeld veel naïever geweest en het had bovendien niet erg getuigd van daadkracht. Sommige van de teleurstellingen van het verleden kan ik mijzelf aanrekenen, maar minstens net zo vaak was het mij ook wel heel erg moeilijk gemaakt door de omstandigheden. Het enige wat je kunt doen, is blijven proberen en hopen dat de omstandigheden ooit zo zullen zijn dat alles goed valt. Maar het blijft lang een kwestie van wensen, hopen, denken, plannen en dromen en dan komt er een moment dat je haar moet vasthouden, zoenen en laten zien dat je om haar geeft.
Ik weet dat het geen enkele zin heeft hier cynisch onder te worden. Het vereist een sterke man, maar ik moet vertrouwen hebben. Het mag misschien ordinair zijn dat ik steun put uit popmuziek, maar als het werkt, is het waar. Zo hoor ik op de radio:
This is how it works
You peer inside yourself
You take the things you like
And try to love the things you took
And then you take the love you made
And stick it into some
Someone else's heart
Pumping someone else's blood
Walking arm in arm
You're hoping it don't get hard
But even if it does
You just do it all again