Suikerfeest

Ik stond net bij het stoplicht. Er stond een man naast me in een zwart gewaad. Hij was zwart en had een klein baardje. Hetgeen me het meest opviel aan hem was dat hij slippers droeg. Ik vroeg me af of dat niet erg koud was op een herfstachtige dag. Misschien is dat een oude gewoonte van hem, wat een vreemde eigenschap, betrap ik mezelf op de gedachte.
De auto's rijden weg en ik steek over, omdat er in de verste verte toch geen nieuwe auto's aankomen. De man blijft keurig wachten. Ik kijk een paar seconden later om. Het licht is inmiddels groen geworden en de man steekt over. Hij houdt zich keurig aan de regels, het lijkt alsof hij de autoriteit van de regels niet wil ondermijnen. Ik doe dat wel. Ik volg regels niet (niet lopen als het rood is) als de reden waarom de regel er is (ander verkeer is aan de beurt) op een bepaald niet van toepassing is (er is geen ander verkeer). Ik vind mijzelf bekwaam genoeg om zelf te bepalen wanneer zulke regels wel en niet van toepassing zijn. Maar als ik deze beslissingen op een verkeerde manier zou nemen, is er ook geen autoriteit om mij ter orde te roepen.
De moslim bij het stoplicht doet het op een andere manier. Hij accepteert de regels als beperkingen die nou eenmaal een gegeven zijn, zo stel ik mij zo voor. Misschien vindt hij ons wel doorgeslagen individualisten met geen greintje besef van verantwoordelijkheid. Helemaal ongelijk zou ik hem niet kunnen geven. Maar ik weet kortweg niet wat hij denkt. Want ondanks alle goede bedoelingen ken ik maar een paar allochtonen persoonlijk en die zijn allen hoogopgeleid en redelijk welgesteld. Ik weet niet wat de rest van de allochtonen bezig houdt en wat ze denken. Maar mochten ze negatieve beelden hebben over de Nederlandse samenleving en cultuur, dan zou ik dat niet vreemd vinden. Wij hebben ze daar ook wel reden toe gegeven.