Een paar jaar geleden bracht Neil Young een nieuw album uit, een best goed album naar mijn mening. Omdat mijn vader vroeger altijd dezelfde plaat van Neil Young opzette op zondag, besloot ik het nieuwe album aan hem te laten horen toen ik weer een keer bij mijn ouders was. Uiteraard was mijn vader in eerste instantie onwillig. Hij vindt het doorgaans vervelend als mensen hem iets aanraden. Hij gaat dan met tegenzin luisteren, omdat hij het gevoel heeft dat hij uit beleefdheid geacht wordt het leuk te vinden. Maar die tegenzin kleurt dan zijn ervaring en daardoor vindt hij er bijna nooit iets aan. Dat kan hij dan niet goed verbergen, dus dan is zelfs zijn streven tot beleefdheid mislukt.
In ieder geval liet ik hem stukjes uit het album horen, waaronder het nummer 'Ordinary People', een typisch Neil Young nummer dat 18 minuten lang doorgaat. Hij vond het 'wel aardig' (voor mijn vader is dat een zeer positieve recensie), maar de titel van het nummer deed hem toch aan iets denken. 'Zo heet die ene film ook', zei hij.
'Welke film?' vroeg ik achteloos.
'Nou, Ordinary People.'
'Ehm... ja. Welke film is dat dan?'
'Ordinary People.'
'Ja, dat begrijp ik. Maar welke film bedoel je?'
'Nou, dat zeg ik net. Ordinary People.'
'Ok.' Ik probeerde na te denken over een andere manier om het te vragen. 'Kun je misschien welke film je bedoelt?'
'Nou, Ordinary People.'
Ik nam diep adem en stapte toch maar over mezelf heen. 'Ik snap dat de film Ordinary People heet. Maar ... ehm ... waar gaat de film over?'
'Oh', zei mijn vader. 'Oh, maar dat is een heel andere vraag.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten