Willekeurig rondslenteren

Ik was jaren geleden met een groep mensen een week op vakantie in Praag. De balans in de groep was niet zo goed over nagedacht. De jongens gingen achter de meisjes aan, zonder dat de meisjes achter de jongens aan gingen. De mensen die het enthousiasts waren over de vakantie waren gelijk het minst initiatiefrijk. Ik had er geen zin. Ik was wel degene die iedere keer moest bepalen wat we gingen doen. Een enkele keer mocht een andere kerel het bepalen, maar hij was degene die er afgezien van mijzelf het minste zin in had.
Kortom, er gingen wat dingen fout. In mijn herinnering is het vooral een schoolvoorbeeld geworden van hoe het niet moet. Het geheel was te ongecoördineerd, er was nauwelijks over nagedacht en er was geen overeenstemming over wat de vakantie moest zijn. Daarnaast slenterden we wat rond door de stad zonder enig idee waar we naar toe moesten. Even is dat leuk. Maar mijn ervaring is dat je op reis wel genoeg rondslentert. Als je dan toch moet rondslenteren, kan er maar beter een plan achter zitten. Op termijn worden je benen namelijk moe en dan moet elke meter toch echt wel iets toevoegen. Dat deed het op die vakantie maar zelden. Het is pas later dat ik mij realiseerde wat ik miste. Ik miste een reisgids. In een reisgids staat tenminste wat er interessant in de stad is. Je bent best naïef als je denkt dat je dat vanzelf wel zult tegengekomen.
Als toppunt van het gebrek aan coördinatie zijn we op een gegeven moment in een willekeurige metro gestapt en ergens willekeurig uitgestapt, in de hoop dat we iets interessants zouden tegenkomen. We hadden honger en hebben uiteindelijk bij gebrek aan beter maar gegeten in één of ander aftands wegrestaurant. Het eten was niet lekker, er kwamen alleen maar vage veertigers en op een gegeven moment werd de grote tv, die voorheen op de plaatselijke mtv stond, overgeschakeld naar een kanaal dat alleen maar porno liet zien. Iedereen ging door alsof het de normaalste zaak van de wereld was en ik vroeg me alleen maar af 'wat doe ik hier?' Ik vond dat moment het meest duidelijke bewijs dat je dus een gids nodig hebt om te vertellen waar je moet zijn. Dan worden je dit soort vage situaties bespaard.
Er zijn nu jaren voorbij. Ik kan me eigenlijk van de gehele vakantie niet zo veel herinneren. Het meest levendig herinner ik mij nog het bizarre wegrestaurant. En ik kom terug op mijn mening. Soms maak je juist door willekeurige dingen te doen, iets uitzonderlijks mee. Eigenlijk hadden mijn reisgenoten gelijk. Je hebt helemaal geen reisgids nodig.

Gezegend zijn de onwetenden

Ik was laatst in Groningen. Ik ging met wat mensen mee naar één of ander feestje in de Vera. Het was er uitgestorven, maar het maakte niet echt uit. De muziek was wel leuk, dus vermaakten wij ons wel. Maar bijzonder was het niet echt.
We kwamen nog twee mensen tegen, die ik niet echt kende, maar de rest van de mensen wel. Zij waren een stelletje en gedroegen zich erg verliefd. Het had ergens wel iets aandoenlijks, op de manier waarop stellen die op perrons elkaar omhelzen en elkaar niet lijken te willen laten gaan iets aandoenlijks hebben. Het was schattig.
Ze gedroegen zich alsof er echt iets heel bijzonders aan de hand was. Maar ondertussen waren ze wel op een matig bezocht feestje in een of andere rokerige kroeg in de zevende stad van een niet al te groot land. Op geen enkele manier kon ik me een zo groot gebrek aan perspectief voorstellen dat je die avond echt bijzonder vond. Zelfs de eigen verliefdheid is toch niets bijzonders, mensen worden constant verliefd en op geen enkele manier leek hun verliefdheid zich te onderscheiden.
Waarschijnlijk realiseerden ze zich dit allemaal niet. Maar goed ook, want hierdoor konden ze ongestoord genieten van het moment. Misschien zou ik ook wel willen zo onwetend in het leven te kunnen staan. Als je niet weet wat er nog meer allemaal in de wereld is, vind je je eigen ervaringen veel bijzonderder. Ik weet echter wel het een en ander, ik heb wat rondgereisd en ik weet wat er in deze wereld is. Ik kan ben te relativistisch geworden en kan geen plaats meer heel bijzonder beschouwen. Ik ben 'hard to thrill'. Het zou toch wel fijn zijn als ik weer echt jong en onbevangen kon zijn.

Te veel met mezelf bezig

Ik realiseerde me laatst iets. Wanneer ik met vrienden afspreek, gaat het de laatste tijd veel over dingen die ik heb meegemaakt. Niet dat ik niet in andere mensen geïnteresseerd ben. Ik waardeer altijd het perspectief van andere mensen op de wereld en dat perspectief kun je enkel door de ervaring waarderen.
Maar op de een of de andere manier komen de ervaringen van andere mensen minder ter sprake. Misschien dat ik beter ben in mijn frustraties verwoorden, misschien dat ik de ervaringen van anderen onbewust overschreeuw of misschien dat andere mensen gewoon daadwerkelijk minder problemen hebben. Het zou wel triest zijn om te constateren dat mijn leven meer aanzet geeft tot existentiële twijfel dan dat van anderen. Aan de andere kant ook weer niet heel verrassend, want ik maak mezelf graag het leven moeilijk.
Ik vertelde deze gedachtegang aan een vriend van mij. Hij zei me dat het er ook door kan komen dat ik mijzelf wel heel snel open en bloot op tafel leg. Andere mensen gaan hier wat voorzichtiger mee om. Ik accepteerde als weer een andere mogelijke verklaring.
Vervolgens praatten we door over wat hij had meegemaakt. Binnen een minuut gaf ik achtereenvolgens mijn eigen gedachten op zijn situatie en daarna begon ik anecdothes te vertellen van soortgelijke gevallen die ik zelf had meegemaakt. En toen begreep ik het. Het, waardoor het allemaal komt. Ik ben te veel met mezelf bezig.
Misschien mij wat vaker oprecht voor andere mensen openstellen. Ik zal mijn best doen.

De vlucht naar binnen

Toen ik nog in Groningen woonde, sprak ik veel van mijn vrienden meerdere keren per week, zij het terloops. Zelfs al zagen we elkaar niet, dan wist je altijd wel aardig waar de ander mee bezig was. Los daarvan spraken we vaak iets van eens in de twee weken persoonlijk af. Je kon fijn alles zeggen wat je bezig hield en het kostte relatief weinig moeite om jezelf begrijpelijk te maken.
Deze vrienden bestaan nu niet meer. Van mijn Groningse vrienden woon ik ver weg en ik spreek de meesten hooguit één keer per maand. Ik heb er nieuwe vrienden voor teruggekregen, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er ook weinig zijn die ik vaker dan één keer per maand spreek.
Daarnaast zijn ze veel minder één geheel. Ze kennen elkaar niet. Aan de ene kant geeft een soort rust (Groningen voelt soms wel erg incestueus), maar aan de andere kant betekent het dat je niet gemakkelijk kan uitleggen over wat er in je omgeving gebeurt. Omdat ze ook niet via andere mensen of gedeelde ervaringen dingen meekrijgen, hebben ze ook geen idee wat er met jou gebeurt. En jij hebt doorgaans ook geen flauw idee wat er met hen gebeurt.
Als je iets persoonlijks wilt vertellen, ontkom je er niet aan dat je veel tijd kwijt bent aan het schetsen van de context. Na veel moeite heb je misschien wel het gevoel dat je jezelf begrijpelijk hebt gemaakt, maar of iemand werkelijk begrijpt waarom het om draait, weet je niet. Daardoor kunnen ze je ook niet echt van advies voorzien en actief meedenken.
Ik heb daarom de laatste tijd het gevoel dat ik alleen maar vrienden heb die mij niet kennen en die geen idee hebben wat ik meemaak. En daar heb ik wel behoefte aan. Ik ben niet iemand die al de problemen in de wereld alleen oplost. Ik heb voortdurend een luisterend oor nodig en iemand die meedenkt. De laatste tijd kan ik dat bij mijn vrienden steeds minder vinden.
In mijn behoefte aan begrip merk ik dat ik steeds meer verlang naar iemand die wel volledig aandacht voor mij heeft en waar ik ook volledig aandacht voor kan hebben. Kort gezegd ben ik op zoek naar een relatie. Nu heb ik daar eigenlijk altijd al naar gestreefd, maar nu meer dan ooit. Echter, het lijkt wel dat iedere keer als ik iemand ook maar enigszins leuk begin te vinden het al uit elkaar valt, voordat ik ook maar iets geprobeerd heb.
Dat vergroot dan weer mijn frustratie en dan heb ik behoefte om met vrienden af te spreken. Dat geeft dan weinig bevrediging, omdat ik vooral veel tijd kwijt ben om context te schetsen. En zo is een neerwaartse spiraal geboren.
Is hieruit wel een uitweg? Ik denk het wel. Het zou zoiets moeten zijn als 'de vlucht naar binnen'. Als je jezelf niet meer begrijpelijk voor de buitenwereld kan maken, dan kun je altijd heil zoeken in het genieten van de eigen wereld.Je hoeft niet altijd in verbinding met de rest van de wereld te staan. Het is niet uit rancune of misantropie dat je eigen wereld opgebouwd wordt. Ik wil mensen best binnen laten, maar het is geen doel op zich. Misschien is mijn wereld wel te ingewikkeld om algemeen toegankelijk te zijn, Het zij zo.

Stiksel in sokken

Ik heb van die sokken met van dat stiksel erin bij je tenen. Je kunt ze dragen met het stiksel naar binnen of naar buiten. Vroeger dacht ik er nooit over na en zat het gewoon zoals het zat.
Op een gegeven moment ben ik me gaan realiseren dat het de bedoeling was dat het stiksel naar binnen zit. Zo zien de sokken er egaal uit en dat ziet er mooier uit. Ik ben er toen op gaan letten dat het stiksel wel naar binnen zit.
Ik realiseerde me vandaag dat dat onzin is. Je draagt er schoenen boven. Niemand zit of je het stiksel naar binnen of naar buiten draagt. Het enige merkbare verschil is dat je met je tenen de niet-egale kant voelt. De vraag is echter of je dat wel voelt. Ik heb me voorgenomen vanaf nu een lichte voorkeur te hebben om het stiksel aan de buitenkant te dragen.