Weekendwerk

Ik werk nu al bijna twee jaar in de fusie- en overnamepraktijk en deze week was het voor het eerst zo ver dat er een druk project tussenkwam dat ervoor zorgde dat ik mijn weekendplannen moest annuleren. Ik was eigenlijk van plan geweest dit weekend naar Lyon te gaan om een goede vriend van mij op te zoeken.
Een deel van wat ik leuk vind aan mijn werk is dat het hectisch, spannend en veranderlijk is. Ik weet al veel langer dat hier ook bij hoort dat je een enkele keer in onverwacht in weekend zult moeten werken. Ik heb me daar op ingesteld en ik heb het geaccepteerd. Het valt me eerlijk gezegd nog mee dat dit de eerste keer is. Daarnaast zijn de drukste projecten vaak ook de leukste projecten. Dus echt klagen mag ik niet.
Toch lijken mensen mij heel zielig te vinden dat ik in het weekend door moet werken. Zij lijken niet te begrijpen dat werk ook best leuk kan zijn. Werk wordt geassocieerd met ellende en verplichtingen waar niets leuks tegenover staat. Dat onbegrip vertaalt zich bijvoorbeeld in de volgende vorm van gesprekken:
'Wegens projectdrukte heb ik mijn vlucht naar Lyon moeten annuleren.'
'Dat is balen.'
'Ach, gelukkig is het wel een heel leuk en uitdagend project.'
'Toch jammer, weekend zou alleen voor leuke dingen moeten zijn.'

Een foto van onvoorwaardelijke liefde

Ik ben nu bijna een week geleden teruggekeerd uit Thailand. De eerste dagen dat je terugkomt, heb je logischerwijs nog geen afspraken gepland. Je doet wat kleine dingen, het duurt een paar dagen voordat je je agenda weer gevuld hebt met wat afspraken. Door de vakantie had ik al mijn vrienden sowieso al een paar weken niet gezien en die eerste paar dagen terug, dan voel ik me - ja, dat mogen jullie best weten - dan voel ik me eenzaam.
Ik loop wat door huis en onwillekeurig komt mijn blik op een foto aan de muur van enige tijd geleden. Het is een foto van mij en een goede vriendin van mij. Ik heb de foto altijd al gemogen. Ik sta er samen met haar op en zij lijkt in een toestand van ongematigd enthousiasme. Het is alsof er een soort onvoorwaardelijke vriendschappelijke liefde vanuit haar glinstert. Ik heb meestal helemaal niet zo'n goed beeld van mezelf en als ik naar die foto kijk, vraag ik me onwillekeurig af waar ik dat aan verdiend heb. Blijkbaar heb ik toch iets goed gedaan, dat zo iemand (want het is niet de eerste de beste) onvoorwaardelijk van mij lijkt te kunnen houden.
Als ik daaraan terugdenk, dan mis ik haar. Ik denk dat ik ook onvoorwaardelijk van haar houd. Maar ik zou dat soort dingen waarschijnlijk niet zo snel tegen haar durven zeggen, omdat het het platonische karakter van onze relatie zou beïnvloeden. Want ondanks dat alles zal onze relatie altijd platonisch blijven. Als vrienden lijk je alleen onvoorwaardelijk van elkaar te kunnen houden, wanneer de mogelijkheid ooit een relatie met elkaar te krijgen niet meespeelt. Misschien is dat waarom er zo weinig vriendschappen zijn tussen hetero mannen en hetero vrouwen. Want het risico van een amoreuze gedachtes of het idee dat de ander amoreuze gedachtes heeft, ligt hier voortdurend op de loer. Waarom mij dat bespaard is gebleven is mij een groot raadsel. Het feit blijft dat ik veel vrouwelijke vrienden heb.
Zij is niet de enige van wie ik houd. Ik mis haar, maar niet alleen haar, maar ook een paar andere goede vrienden. De eerste week terug is wat dat betreft een moeilijk punt. Gelukkig heb ik genoeg mooie afspraken om naar uit te kijken.

In een Thaise bar

Ik ging laatst uit in Bangkok. Thailand heeft natuurlijk een naam van sekstoerisme en promiscue gedrag en ook de bar waar wij waren was gevuld met veel westerlingen (voornamelijk jonge mannen) en veel Thaise jonge meisjes. Ik zou niet durven beweren dat het prostituees waren, maar het was wel duidelijk dat ze probeerden een westerse man aan de haak te slaan. Ik hoefde niet zo nodig aan de haak geslagen te worden, dus dat gaf mij de vrijheid om gewoon leuk uit te gaan en te dansen en geen bijzondere aandacht aan de vrouwen te besteden.
Toch gebaarde ik op een gegeven moment naar een van hen dat ze mee moest dansen. Ze danste dus mee en we hadden ook een kort gesprek over hoe ik heette en waar ik vandaan kwam. Kort daarop kwam een wat dikke vriendin van haar na haar toe en zei iets in het Thais tegen haar. Ze moest er erg om lachen, wisselden wat woorden en de vriendin ging weer weg.
Ik besloot de situatie net wat ongemakkelijk te maken. 'What did you friend say?' vroeg ik.
Ze wilde duidelijk geen antwoord geven en zocht naar een uitweg. 'She asked me, what your name was.'
Dat leek me bijzonder onwaarschijnlijk en ik probeerde het nog even erger te maken. 'You don't have to lie to me. You can be completely honest with me.'
Ik weet ook wel dat liegen in een boeddhistisch land een van de grootste zondes is. Maar omdat ik haar enkel impliciet beschuldigde, was ze niet in staat om te reageren. Ze wist zich geen houding te geven en er volgde een pijnlijke stilte. Na even zei ze: 'Let's go dance with my friends.'
We voegen ons bij de vrienden en beginnen weer te dansen. De dikke vriendin spreekt me aan en vraagt: 'Hello, what is your name?'