Het gebruik van pijnlijke stiltes

Laatst was ik weer voor mijn studie in Maastricht. Tegen het einde van de avond liep ik richting het hotel, dat voor mij geregeld was. Plotseling kreeg ik via sms door dat mijn kamergenoot nog in de stad aan het borrelen met een paar mensen was. Hij nodigde mij ook uit. Ik was er eigenlijk niet zo voor in de stemming, maar ik liet mijn spullen achter en begaf me naar de borrellocatie.
Ik trof daar drie collega's aan die in hetzelfde traject als ik zitten (waaronder een ex van mij), een andere Maastrichtse student en willekeurige kerel die ze op de straat hadden ontmoet. Die laatste kerel miste een tand, droeg gangsterkleding en probeerde de hele tijd de bink uit te hangen. Hij claimde Columbiaans te zijn, maar hij sprak geen Spaans. Eigenlijk was hij gewoon bloedirritant. Normaal zou ik zo iemand nog wel even kunnen uitstaan, maar ik was al in een niet al te beste stemming.
De rest van het gezelschap was hem inmiddels ook alweer een tijdje zat. Ik had absoluut geen zin om hem te rehabiliteren. Ik besloot daarom op elke vraag die hij stelde een antwoord te geven waar hij niks mee kon. Zo zei hij bijvoorbeeld: 'Volgens is hij wel een mooie baas. Ben jij een mooie baas?' Ik wachtte even en antwoordde toen op de meest emotieloze manier waarop ik kon 'nee...'
Al spoedig waren er genoeg ongemakkelijke stiltes, maar de kerel bleef de hint maar niet snappen en nieuwe pogingen wagen. Op een gegeven moment vroeg hij: 'Ben je misschien homo?' Na een kort moment van nadenken was het enige mogelijke juiste antwoord: 'Ja...' en vervolgens zo'n 10 seconden later 'heb je daar een probleem mee?'
Het hielp allemaal niet. De kerel bleef erin volharden ons lastig te vallen. De rest van het gezelschap ging hem toen maar expliciet vragen of hij niet weg wilde gaan, omdat het wel weer mooi was geweest. Uiteindelijk moest dat verzoek nog door het barpersoneel herhaald worden, voordat hij echt vertrok. Hij liep naar buiten en ging op hetzelfde bankje zitten waar mijn gespreksgenoten hem hadden aangetroffen.
Eindelijk rust. De eerste die wat zei was mijn ex-vriendin. Oprecht geïnteresseerd en met een lichte slag van emotie in haar stem vroeg ze: 'Je bent toch niet echt homo?'

Een sociale paria

Laatst ging ik bij een collega van me langs. Zijn vriendin was er ook en er zouden ook allemaal vriendinnen van haar komen. De tv ging aan en we keken achtereenvolgens RTL Boulevard en X Factor. Bij RTL Boulevard viel ik keihard door de mand, doordat ik maar bijzonder weinig bekende Nederlanders kende. Bij het ene na na het andere item moest ik bekennen dat ik geen idee had wie de persoon in kwestie was of de naam misschien wel vagelijk gehoord had, maar geen idee hoe zo iemand er eigenlijk uit zag (Trijntje Oosterhuis). De Nederlandse showbizzwereld boeit me eigenlijk helemaal niets en daarom weet ik er ook niets van af.
Nee, dan X Factor. Ik had al in geen jaren een Idols-achtige talentenjacht op tv gezien. Ik wist dat ze nog steeds bestonden, maar het interesseert mij eigenlijk niet. Ik vind het leuk om ernaar te kijken als cultureel verschijnsel van de jaren 00 of in de hoop dat één van de sterretjes die daar gemaakt wordt op termijn uitgroeit tot daadwerkelijk een goede artiest. Dat is goed mogelijk, maar op het moment dat ze de talentenjacht gewonnen hebben, zijn ze in ieder geval nog steeds niet interessant genoeg om naar te luisteren. Ik probeerde maar heel hard op te gaan in de sfeer en heb me zo alsnog aardig vermaakt.
Daarna moest er een film op, 'The Hangover'. De film schijnt hilarisch te zijn. Al na een paar minuten kwamen de andere kijkers niet meer bij van het lachen. En ik maar denken 'ik vind het eigenlijk helemaal niet zo grappig'. Ik stoorde me ook bijzonder aan het verhaal. Want ondanks dat het verhaal gaat over een uit de hand gelopen vrijgezellenfeest in Las Vegas, hoef je er geen moment over te twijfelen dat alles goed zal komen. Ze komen er zelfs beter uit dan ze begonnen waren. Een authentieke Hollywood-feel good movie dus.
Maar goed, ik besloot wederom proberen op te gaan in de groep en kon uiteindelijk de film wel een beetje waarderen. Terwijl ik naar huis ging, dacht ik: 'hoe kan dat toch? Ik heb nauwelijks binding met vrijwel alles wat men interessant schijnt te vinden. Het lukt me niet om een brug te slaan naar hun belevingswereld. Ik ben eigenlijk een soort sociale paria. De samenleving voelt niet alsof ik er onderdeel van ben.'
Het zijn kwesties waar ik nog steeds niet uit ben. Maar ik denk dat het een verkeerde voorstelling van zaken is. Diep van binnen heb ik nog steeds het naïeve geloof dat ik iedereen zou moeten kunnen begrijpen en dat wat ik belangrijk vind ook door iedereen te begrijpen zou moeten zijn. Ik weet niet of dat een misvatting is, maar het is in ieder geval geen goede leidraad van het handelen. Soms moet je gewoon afstand kunnen nemen en concluderen dat niet alle onderdelen van de mainstreamcultuur voor jou weggelegd zijn. Dat geeft niet, ik bouw om mij heen wel mijn eigen netwerk van mensen met soortgelijke interesses en levensvisies. Ik wil een eigen subcultuur, heerlijk lijkt mij dat. Dan ben ik maar niet mainstream.

Als ik je niet weer zie

Een kleine twee jaar geleden bracht Neil Diamond het prachtige album Home Before Dark uit. De producer van het album is Rick Rubin, onder andere bekend van de American Recordings platen van Johnny Cash.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik de rest van het werk van Neil Diamond niet zo goed ken, maar Home Before Dark is een topplaat, zowel muzikaal als tekstueel. Het begint al direct bij de eerste noten van If I Don't See You Again, een prachtig nummer over een liefde die nooit wat wordt, maar waarbij ze uit de vermoeidheid van het zoeken naar een relatie toch geneigd zijn elkaar weer op te zoeken. Bijna iedere keer dat ik het hoor, raak daavan oprecht ontroerd.
Neem nou de volgende tekst:
It's time for saying goodbye
'Cause if I stay for too long
You'd get to know me too well
And find that something is wrong
Ik vind dat prachtig. Eigenlijk zou ik willen dat ik dat moment zelf nog eens meemaken en dat ik dat tegen een meisje zou kunnen zeggen en dat het als zodanig overkomt.
Ik had het hierover met een vriend van mij. Hij dacht even na en antwoordde toen: 'Ik betwijfel eigenlijk of die tekst bedoeld is als versiertruc.'

Oude vrienden, nieuwe vrienden

Gisteren was ik jarig. Voor de gelegenheid gaf ik een feestje, iets kleiner dan normaal, omdat ik door de winter niet meer mensen naar het balkon verbannen. Het viel iets kleiner uit dan normaal. Zoals dat zo vaak gaat, krijg je op de dag van het feestje zelf vooral afmeldingen te verwerken. Veelal hadden ze goede redenen om niet te komen, zoals deadlines, Tankerweekend, oververmoeidheid of anderszins drukte. Ik heb begrip voor elk individueel geval dat ze niet gekomen zijn. Maar van de 10 mensen die ik uit Groningen had uitgenodigd, is er welgeteld één verschenen. Dat doet vermoeden dat er meer aan de hand is dan een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Blijkbaar zit er toch waarheid in het spreekwoord, uit het oog, uit het hart.
Aan de andere kant kan ik me er niet heel slecht onder voelen. Het feestje was desondanks geweldig leuk, met ook veel vrienden uit Utrecht. Aan de cocktails zijn we eigenlijk niet meer toegekomen en mede als gevolg daarvan ben ik vandaag best fris. Ik ga zo nog een paar dingen in de stad doen en dan vanavond alweer naar een nieuw feestje, waar ik gisteravond voor ben uitgenodigd. Het leven bruist weer een beetje.

Verkiezingsdag

In de verhalen van 1001 nacht komt een kwade geest voor die opgesloten wordt in een grote kruik. De eerste 500 jaar in de kruik is het zijn stellige voornemen om zijn bevrijder heerser over de hele wereld te maken en hem alles te geven wat zijn hart begeert. Na enige tijd raakt hij steeds gefrustreerder en de tweede 500 jaar heeft hij besloten zijn bevrijder tot een koninkrijk te geven en niet meer dan dat. Als hij na 1000 jaar nog steeds niet bevrijd is, is zijn woede flink opgebouwd en besluit hij zijn bevrijder te vermoorden.
Ik zat vandaag in de trein terug uit Maastricht en ik had niks te doen. Ik dacht na over wat ik vandaag zou gaan stemmen. Op het laatste moment besloot ik toch maar iets idealistischer te gaan stemmen dan ik me oorspronkelijk had voorgenomen. Vol goede moed liep ik van het station naar huis. Ik had er zin in.
Thuis aangekomen lag mijn oproepkaart niet op de plaats waar ik dacht dat ik hem had achtergelaten. Ik zocht naar mogelijke verklaringen: misschien was hij wel van het tafeltje afgevallen, misschien had ik hem onbewust naar mijn bureau verplaatst, of in de la. Maar waar ik ook zocht, ik vond hem niet. En hoe langer ik bleef zoeken, hoe gefrusteerder ik werd. Langzamerhand leek de meest overtuigende verklaring dat hij op de één of de andere manier terecht is gekomen in de stapel oud papier die ik van het weekend heb weggebracht. Tegen beter weten in ging ik toch maar naar het stembureau, maar daar werd ook bevestigd dat ik toch echt een oproepkaart nodig had.
Mijn humeur leidt hier danig onder. Betekent dit dat ik dan maar ook een heel cynisch stem uit ga brengen, mocht ik mijn kaart nog vinden? Ik krijg daar eigenlijk langzaam wel meer zin in. Maar mijn frustratie zal slechts van korte duur zijn. Voor 9 uur vanavond heb ik die kaart alsnog teruggevonden of ben ik definitief mijn stemkaart verloren (dat gebeurt me waarschijnlijk ook maar één keer). Om mijn beslissing echt te laten veranderen, heb ik misschien nog wel 1000 jaar frustratie nodig. Zo ver zal het niet komen. In juni zijn er alweer verkiezingen. Bij nader inzien ben ik toch blij dat het kabinet gevallen is.