Prioriteiten stellen

Zoals jullie allemaal zullen weten, organiseer ik van tijd tot tijd psychologische spellen. Ik vind dat heel leuk om te doen. De lol ervan is op het moment zelf en achteraf. Vooraf is het doorgaans alleen maar ellende. Je probeert mensen bij elkaar te krijgen en bent constant mensen aan het overtuigen hoe leuk ze het zullen vinden als ze eenmaal meedoen. Als het moment dan daar is en mensen doen mee, heb ik eigenlijk nog nooit meegemaakt dat iemand het niet geweldig vond.
Maar toch stribbelen heel veel mensen tegen. Er zijn er ook zat tussen die vooraf onmiddellijk toegeven dat ze het geweldig vinden. Sommigen van hen hebben goede redenen waarom ze écht niet mee kunnen doen. Sommigen wat mindere. Vaak geven die laatsten dan op dat ze volgende keer écht mee zullen doen. Ik wil dan eigenlijk tegen ze zeggen: 'het is kiezen of delen, wie zegt dat er een volgende keer komt?' Sommige mensen denken dat ik het echt voor hen doe. Maar ik ben niet gek. Ik doe het alleen voor zover en zolang ik het zelf leuk vind.
Maar goed, soms komt er inderdaad een volgende keer. En dan benader ik precies dezelfde mensen en die schieten in precies dezelfde verdediging. En de stomste verdediging die ik wel eens hoor is het gebrek aan tijd. Natuurlijk is dat een prima reden om van iets af te zien. Maar als je werkelijk gelooft dat je het echt gaaf gaat vinden, dan maak je tijd voor dit soort dingen. Desnoods ga je niet voor de duizend-en-éénste keer naar een debattoernooi, zeilweekend of bankhangen. Het is kwestie van prioriteiten stellen. Als wat ik organiseer laag op je prioriteitenlijst staat, dan is dat verder prima, maar dat hypocriete gedoe er omheen ben ik wel zat.
Waar ik me nog wel het meeste over verbaas, is over wie het soms gaat. Er zijn zat mensen geweest die serieus met mij wilden praten over het professioneel opzetten van een bedrijfje in psychologische spellen. Als ik dat zou doen, zou dat een enorme commitment zijn. Dan moet je op elkaar kunnen bouwen en vertrouwen. En je moet zeker weten dat de anderen ook dezelfde commitment leveren. Mijn ervaring is dat als je zelf iets nieuws opzet en een andere richting in wilt gaan, zijn ze daar nauwelijks in geïnteresseerd. Je zou verwachten dat als zij serieus zijn, zij daar bij willen zijn, zodat zij wat gedachten over op kunnen doen. Maar de ervaring is dat zij als eerste afhaken.
Mijn nieuwste spel - de strijd om de kroon 2011 - begint over een week. Ik weet dat het fantastisch gaat worden. Ik weet dat iedereen vol enthousiasme gaat zijn. Maar op dit punt, een week van tevoren, terwijl ik me uit de naad werk om de laatste voorbereidingen rond te krijgen, ben ik het gedoe van sommige mensen weer zo ontzettend zat. Het is zo'n ondankbaar hard werk dat ik nu vooral denk: 'ik ga nog keihard het mooiste eruit halen wat erin zit, maar na volgende week is het gebeurd. Ik doe dit nooit en nooit meer'.


Mochten mensen zich nog willen opgeven, kijk op http://destrijd.wordpress.com/

Functioneel vloeken

Ik ben niet zo conservatief, maar te pas en te onpas vloeken is niet echt iets voor mij. Het moet wel in het geheel passen. Zo was ik niet zo lang geleden een kroeg. Op een gegeven moment schreeuwde de dj 'put your fucking hands up'. Ik begreep niet zo goed wat er 'fucking' aan mijn handen was. Het is een beetje puberaal; het moet op de een of andere manier stoer en rebels zijn of zo. Ik kan me echter weinig dingen voorstellen die zo onrebels zijn als het omhoog houden van je handen, wanneer de dj erom vraagt. Ik hield mijn handen daarom ook maar stug naar beneden, rebels als ik ben.
Het kan echter ook op een andere manier. Je kunt ook functioneel vloeken, zeker in muziek. Maar dan moet het rebelse ook in de muziek zelf al zitten. Neem nu de volgende tekst. Daarin wordt gewoon wel functioneel gevloekt:
Tonight we have a chance to say,
'Yeah, you're right'
We're too extreme,
We're too wild,
We're too out of control.
We're too full of our own shit,
But we have a chance to say,
'Hey, fuck you, you're wrong',
And 'Fuck you, we're right'.
Because you have all made it to the dance,
And, believe me, this is the dance.
Bron: Does It Offend You, Yeah - The Wrestler (album: dontsaywedidntwarnyou)